Нигә кайтып киттең икән соң син? Ахрысы, мине яратмый торгансыңдыр... Мин кайчагында үземне синең урынга куеп карыйм, юк, мин кайтып китмәс идем сине калдырып... Мине дөнья куптарып ята дип уйлый торгансыңдыр. Пычагым да бернәрсә эшләгәнем юк. Син Казанда булгач кына яза алам, ахрысы. Бер генә юл да язмаган әле, ә ял инде үтеп бара. Вак-төяк эшләр, бәләкәй мәшәкатьләр белән үтә шунда көннәр. Кулларыңа бодай исе, бал исе, җылы сөт исе сеңгәндер инде. Кил инде, ярыймы, Эльмира. Ә мин нишләтәсен белермен ул кулларыңны...»