Айбану апа белән без очраклы рәвештә генә таныштык. Сәяхәткә чыккач, үтеп барышлый бер шәһәрдә – кечкенә кунакханәдә тукталдык. Шунда урын-җирләре биреп торучы апа балалар белән татарча сөйләшүемне ишеткәч, яныма килеп туган телдә сөйләшүемә гаҗәпләнүен әйтте. «Балалары белән бик сирәкләрнең генә сөйләшкәнен күргәнем бар. Сез кайдан соң?» – дип сорады. «Татарстаннан», – дим. Шулчак апаның күзләре яшьләнеп китте. Әмма ул сер бирмәде: «Ярый, урнашыгыз», – диде дә китеп барды. Ләкин ул күз яшьләре тынгылык бирмәде инде, икенче көнне иртән мин аны үзем эзләп таптым. Сөйләшеп киттек.
