журналист, «Сөембикә» журналының баш мөхәррир урынбасары
Поделиться:
Шәһәрнең күпкатлы йорты – карурман түгел. Үз фатирың булса да, монда барыбер үзең теләгәнчә яши алмыйсың.
– Бөтен нәрсәне контрольдә тотып ардым, Гөлнур апа. Моның мөмкин түгел икәнен, ниһаять, аңладым. Котыласым килә аңардан... Шуңа күрә Аксесс барс белән шөгыльләнергә керештем. Инде менә үзем дә аны кешеләргә ясый башладым...
Туган җирдән еракта булганда якташларыңны очратсаң, алар шунда ук якын бер кешеңә әйләнә. Бер-береңне күптән белгәндәй ачылып сөйләшә башлыйсың. Бик кызык ул хис: моңарчы дөньяда барлыгын да белмәгән, юлыгыз бер тапкыр да кисешмәгән яңа танышыңа инде үз кеше итеп карыйсың. Сезнең сөйләшер сүзләр бетми!
Журналист кешегә: «Менә шул хакта язмассызмы икән?» – дип мөрәҗәгать итүләр гел булгалап тора инде ул. Очрашканда әйтәләр, шалтыраталар, язалар... Ә бу хат электрон почтама килгән иде. (Журналның сайтында редакциядә эшләүче һәркемнең электрон почталары күрсәтелгән – шул адрес буенча безгә хат юлларга мөмкин.)
Җомга киче. Республика клиник хастаханәсе каршындагы автобус тукталышы. (Янындагы - шәһәр эчендә йөри торган автобуслар туктый торган тукталыш түгел бу. Аңлавымча, халык монда районнарга кайту өчен машина – попутчикларны көтә.)
Әгәр сезгә бүген: «Тагын ярты ел яшисегез калды», – дисәләр (тәүбә-тәүбә инде!), сез нишләр, үзегезне ничек тотар идегез? Бар дөнья кара болытка күмелеп, үзегезне кызганудан көне-төне елар идегезме? Әллә...
– Яратам! Соңгы тапкыр бу сүзне якыннардан якын кешегезгә кайчан әйттегез икән? Менә шушы гап-гади сорауга тиз генә җавап бирә аласызмы?
Тырнак ясатырга яки чәч кистерергә, гадәттә, хатын-кыз бер үк мастерга йөрергә тырыша. Шулай рәхәт.
- Синекенә күпме әле? Ишегалдына баласы белән чыккан яшь әниләргә танышу өчен шушы бер җөмлә җитә, гадәттә. Без дә шулай танышкан идек.
Бу атна башында эшкә килсәк, кабинетыбыздагы кондиционер эшләми.
Җәй – ул очрашулар вакыты. Безнең редакциядә дә шулай. Ераклардан Казанга кунакка килүчеләр (кайтучылар) «Сөембикә»гә еш сугылып чыгалар. Андый вакытта, эшләребезне читкә куеп, түгәрәк өстәл артына җыелабыз. Чәй эчә-эчә, килгән кунагыбызны тыңлыйбыз... Ишеткәннәрне күңел сандыгына сала барабыз.
Тукталыш буш иде. Светофорның теге ягында басып калдым – трамвайның берсе яңа гына китеп барды, икенчесе әле горизонтта да күренми. Кояштан аз гына ышык булмасмы дип, тукталыш эченә кереп утырдым. Өч ягы пыяладан ясалган тукталышта күләгә табуың икеле инде анысы...
Соңгы арада бирегә язган язмалар барысы да теләк теләү белән бәйле булды әле: бер очрак – икенчесенә, икенче мисал өченчесенә ялгана да китә.
«Яхшылык – җирдә ятмый», дип кабатлыйбыз еш кына. Әйе, ятмый! Барыбер кайчан да булса бер үзеңә әйләнеп кайта. Җылы бер сүз, көтмәгәндә ишеткән рәхмәт, сине сөендергән бер гамәл булып...
Танышым белән булган өченче могҗизаны да сөйләргә вакыт җитте. Тыңлагыз... Килешерсез, гади генә очраклылык түгел бит бу.