журналист, «Сөембикә» журналының баш мөхәррир урынбасары
Поделиться:
Кайчан да булса, ирегезгә сукканыгыз бармы сезнең? Аптырап сүзсез калдыгызмы? Артык кискен яңгырады бугай шул...
Дәрвишләр бистәсендә, безнең бакчадан ерак түгел чишмә бар. Чәйгә суга гел шунда йөрибез. Минем өчен иң рәхәт мизгелләр ул.
Дүшәмбе иртәсе. Халык эшкә, укуга бара – трамвай шыгрым тулы.
Аларның никах көне инде билгеләнгән иде. Алай гына да түгел, ул инде никах күлмәге алырга да өлгергән иде. (Ул кибетнең адресын да бирде әле – минем киленем дә соңрак никахка күлмәкне нәкъ менә шул кибеттән сайлады.)
Нәрсә ул мәхәббәт? Нәрсә ул ярату? Күңеленнән бу сорауга җавап эзләп карамаган кеше юктыр. Мәңгелек сорау бит...
Яулыгын туздырып бәйләгән татар әбисе... Исегезгә төшерегез әле: сез андый ак яулыклы әбине соңгы тапкыр кайчан күрдегез? Авылда берәр Коръән ашындамы? Ә шәһәр урамнарында нигәдер андыйлар сирәгәеп бара, әйеме...
Баштан ук әйтеп куям: берәүне дә башка милләт кешесе белән тормыш корырга өндәү түгел бу язманың максаты. Танышым да үз язмышын моның өчен сөйләмәде.
Аның белән очрашуны билгеләгәндә мине шунда ук кисәтеп куйдылар: «Хатыны авырту – аны карый ул, иртән бик иртә килә алмас». Алай икән...
Яшь чакта кайнанасыннан һәм тиран иреннән җәбер-золым күргән, кан-яшь түгеп яшәгән хатын-кызлар, еллар үткәч, үзләре кайнаналар булгач, гадәттә, икегә бүленәләр.
– Күзем шуны күрмәс өчен әллә ниләр бирер идем!
– Хатыныгызга ничек тәкъдим ясаганыгызны хәтерлисезме әле?
Мин үзем тормышта бер нәрсә дә очраклы булмый дип саныйм. Танышулар, аерылышулар, югалтулар... Сынаулар... Хәтта сөенечләр дә!
Барысы да мизгелләр эчендә булган.
Әниләрнең бөтенесе дә үз баласының бәхетле булуын тели, әлбәттә. «Аңа нәрсә кирәген мин яхшырак беләм», – дип уйлый ана кеше һәм... ялгыша. Бу очрак – шуның ачык мисалы.
Загс биргән кәгазь – язу гына, Саргая ул сандык төбендә. Саргаймасын сезнең чын мәхәббәт, Чәчәк атсын күңел түрендә.