Мин үземне чибәр димәс идем. «Сөйкемле сөягең бар синең», диючеләр күп менә. Анысы белән килешәм. Дөресен генә әйткәндә, беркайчан да башкаларның тышкы кыяфәтенә кызыкмадым. Минем өчен кешенең рухи дөньясы – иң мөһиме. Артык мактанган, шапырынган, эчкән, тарткан ир-егетләрне яшьтән үк өнәмәдем.