Мин ул көнне хәзер дә минутына кадәр хәтерлим. Соңгы ел ярым эчендә ничәмә-ничә кат исемә төшереп, башымнан үткәрдем – ул көнне яңадан яшәдем икән, инде санын-исәбен дә белмим. Нәрсәгә дип кабат-кабат искә төшерәм икән – мөгаен, үзем дә әйтә алмам. Юк, беләмдер, моны үз-үземә әйтәсем генә килми бугай. Үз гаебеңне тану шулай авыр бит ул. Әмма ул көнгә яңадан кайтасым, нидер үзгәртәсем килүе хак.