Абыйның бер дусты бервакыт безгә бик еш килә башлады. Килә дә, күбрәк минем янда чуала. Шулкадәр яратмыйм мин моны — күрүгә бала йоннарым кабара. Җае чыккач, үзенә дә әйттем, ошамыйсың, дидем. Дәшми генә тыңлады, аңлады, килеште кебек. Котылдым, дип сөенгән идем, ә ул, беләсезме, нишләде? Яныма берәр егет килүен ишетүгә, аның белән дуслашкан була да, минем турында җыен начар сүз сөйли башлый. Һәм безнең аралар үзеннән-үзе суына...
