Бәхетлеме мин? Әйе дә, юк та...

Бәхетлеме мин? Әйе дә, юк та. Бәхетле, чөнки алма кебек ике балам бар, мин алар өчен яшим. Бәхетсез, чөнки:
Аклы күлмәкләр
тектерсәң,
Кесәләр кирәк икән.
Бәхетле булу өчен
Тиң ярлар кирәк икән.
Мәхәббәтем, яшьли өзелеп сөйгән кешем белән без бергә була алмадык.
...Мәктәптә узган бер кичәдә биергә чакырды ул мине. Шул минутта кинәт әллә нишләдем... Хәзер аңлыйм — мин аңа бер күрүдән гашыйк булганмын. Без туйганчы биедек, көлдек, сөйләштек. Ә аннан ул мине өйгә кадәр озата килде. Шул кичтән соң без очраша башладык.
Мәктәп еллары шулай узды. Ул димәгән көнем, минутым юк иде. Соңгы кыңгыраудан соң исә безнең юллар аерылды. Мин укырга кердем, ул башка шәһәрдә яши башлады.
Көннәрнең берендә ул торган шәһәр аша мин апаларга кунакка киттем. Иптәш кызым белән кибетләргә сугылдык та, берәр җирдә тамак ялгап чыгарбыз дип бара идек. Шул вакыт мин аны күрдем... Их, күрмәгән булсамчы?! Ул озын чәчле бер кызны кочып басып тора иде. Аяк астымда җир тетрәде, өстемә болытлар ишелде, иреннәрем көеп чыкты. Иреннәрем генә түгел, канатларым көйде... Ул да мине күрде, менә күзләребез очрашты... Берни аңламаган дус кызымны ашыктыра- ашыктыра йөгереп диярлек китеп бардым. Исемемне әйтеп, ул артымнан кычкырды. Туктамадым...
Күз яшьле, газаплы бер ел узды. Ул язны миңа бик авыр, моңсу булды. Ялларның берсендә авылга кайтсам, аны армиягә алалар, диләр. Озату кичәсенә теге кызны да алып кайткан икән.
Ул китә! Җаным актарыла, үзәгем өзелә. Йөрәк менә-менә атылып чыгар сыман.
Теге кызны калдырып килде бит ул безгә! Ләкин өйгә керергә батырлыгы җитмәде. Сызгырды да сызгырды, ә мине әни чыгармый... Канатсыз кошчык кебек бәргәләнәм, елыйм. Кайнар яшьләрем битемне яндыра. Ә урамда ул җырлый.
Әй, зәңгәр күзем,
сине сөямен,
Мәхәббәтемдә
янып көямен.
Көярлек тә, сөярлек тә булгач, нигә башкалар белән чуалдың соң, бәгърем?!
Әлләни матур күренмәсәм дә, сөйкемле сөягем булгандыр — артымнан йөргән егетләр күп иде, ләкин берсенә дә күңел ятмады. Йөрәк ярасыннан һаман да кан саркый иде шул.
Бер ел вакыт узды. Беркөнне бүлмәмә зифа буйлы, бөдрә чәчле, кара күзле солдат килеп керде. Бу ул иде! Ялга кайткан, туры минем янга кайткан!
Икенче көнне без икәү аның иптәш малайларына бардык. Ул аларга алып кайткан әманәтен тапшырды, озак кына сөйләшеп утырдык. Вакыт соң иде инде, кунарга анда калдык. Безгә урынны бергә салдылар.
...Вакыт-вакыт хисләр акылыма буйсынмый — мин аның кайнар үбүләреннән, шашып сөюләреннән хәлсезләнәм, тәнем яна, мием томалана, кайнар пышылдавы зиһенемне ала, әмма ләкин тагын аңыма киләм, үз-үземне тыям. Ул үпкәли, яратмыйсың, ди. Юк, яратам, сафлыгым сиңа гына, бәгърем, тик гомерлеккә кавышкач, дим. Аннан торып ук утырдым, һәм ул миңа шунда менә нәрсә диде: аның теге кызы частька барган һәм алар бергә булганнар... Яшен суккандай итте. Хыянәтен кичерә алмаячагымны шунда ук аңладым.
Ул кайтканда мин башка егет белән йөри идем. Ләкин беренче мәхәббәтемне яраткандай башка бер кешене дә яратмадым! Дөрес, кайткач яныма килде, өйләнешик, диде. Юк, дидем. Гомер буе төшләремдә күреп саташып, сагынып яшисемне, үкенәсемне белгән булсаммы?!
Безне язмыш егерме елдан соң очраштырды. Аның назлы карашы яшьлегемә кайтарды, ә күңелдә — үкенеч, әрнү... Ул көнне бергә булырга бөтен мөмкинлекләр бар иде. Ләкин ул, иреннәремне кайнар сулышы белән яндырып үпте дә, китеп барды. Очрашырга сүз куештык — ул килмәде, икенче вакыт ул чакырды — мин бармадым. Күрешәсе, туйганчы бер сөйләшәсе иде дип, хыялланып йөргәндә — үзәк өзгеч хәбәр: ул үлгән...
Күңел бер мизгелдә бушап калды. Еллар үтсә дә, мин аны онытмам, ә тормыш иптәшем өчен мин юк, ул эчеп күңел ача. Мин балалар белән өйдә утырганда, ул эчеп, исереп хатыннар белән чуалды, кунып-кунып кайткалады. Салган бәлешләр ачылмыйча, яккан мунчалар керелмичә калды. Кычкырып та, әйбәт булып та карадым. Инде көрәшергә көчем калмады. Ә миңа бит әле 43 кенә яшь. Гомер эчендә бер “хәлең ничек, сөеклем?” дип сораса, сыңар чәчкә бүләк итсә, назлы сүз әйтсә икән... Юк бит, юк! Хәер, миңа инде барыбер.
Исемем дә, адресым да редакция өчен генә.
Аклы күлмәкләр
тектерсәң,
Кесәләр кирәк икән.
Бәхетле булу өчен
Тиң ярлар кирәк икән.
Мәхәббәтем, яшьли өзелеп сөйгән кешем белән без бергә була алмадык.
...Мәктәптә узган бер кичәдә биергә чакырды ул мине. Шул минутта кинәт әллә нишләдем... Хәзер аңлыйм — мин аңа бер күрүдән гашыйк булганмын. Без туйганчы биедек, көлдек, сөйләштек. Ә аннан ул мине өйгә кадәр озата килде. Шул кичтән соң без очраша башладык.
Мәктәп еллары шулай узды. Ул димәгән көнем, минутым юк иде. Соңгы кыңгыраудан соң исә безнең юллар аерылды. Мин укырга кердем, ул башка шәһәрдә яши башлады.
Көннәрнең берендә ул торган шәһәр аша мин апаларга кунакка киттем. Иптәш кызым белән кибетләргә сугылдык та, берәр җирдә тамак ялгап чыгарбыз дип бара идек. Шул вакыт мин аны күрдем... Их, күрмәгән булсамчы?! Ул озын чәчле бер кызны кочып басып тора иде. Аяк астымда җир тетрәде, өстемә болытлар ишелде, иреннәрем көеп чыкты. Иреннәрем генә түгел, канатларым көйде... Ул да мине күрде, менә күзләребез очрашты... Берни аңламаган дус кызымны ашыктыра- ашыктыра йөгереп диярлек китеп бардым. Исемемне әйтеп, ул артымнан кычкырды. Туктамадым...
Күз яшьле, газаплы бер ел узды. Ул язны миңа бик авыр, моңсу булды. Ялларның берсендә авылга кайтсам, аны армиягә алалар, диләр. Озату кичәсенә теге кызны да алып кайткан икән.
Ул китә! Җаным актарыла, үзәгем өзелә. Йөрәк менә-менә атылып чыгар сыман.
Теге кызны калдырып килде бит ул безгә! Ләкин өйгә керергә батырлыгы җитмәде. Сызгырды да сызгырды, ә мине әни чыгармый... Канатсыз кошчык кебек бәргәләнәм, елыйм. Кайнар яшьләрем битемне яндыра. Ә урамда ул җырлый.
Әй, зәңгәр күзем,
сине сөямен,
Мәхәббәтемдә
янып көямен.
Көярлек тә, сөярлек тә булгач, нигә башкалар белән чуалдың соң, бәгърем?!
Әлләни матур күренмәсәм дә, сөйкемле сөягем булгандыр — артымнан йөргән егетләр күп иде, ләкин берсенә дә күңел ятмады. Йөрәк ярасыннан һаман да кан саркый иде шул.
Бер ел вакыт узды. Беркөнне бүлмәмә зифа буйлы, бөдрә чәчле, кара күзле солдат килеп керде. Бу ул иде! Ялга кайткан, туры минем янга кайткан!
Икенче көнне без икәү аның иптәш малайларына бардык. Ул аларга алып кайткан әманәтен тапшырды, озак кына сөйләшеп утырдык. Вакыт соң иде инде, кунарга анда калдык. Безгә урынны бергә салдылар.
...Вакыт-вакыт хисләр акылыма буйсынмый — мин аның кайнар үбүләреннән, шашып сөюләреннән хәлсезләнәм, тәнем яна, мием томалана, кайнар пышылдавы зиһенемне ала, әмма ләкин тагын аңыма киләм, үз-үземне тыям. Ул үпкәли, яратмыйсың, ди. Юк, яратам, сафлыгым сиңа гына, бәгърем, тик гомерлеккә кавышкач, дим. Аннан торып ук утырдым, һәм ул миңа шунда менә нәрсә диде: аның теге кызы частька барган һәм алар бергә булганнар... Яшен суккандай итте. Хыянәтен кичерә алмаячагымны шунда ук аңладым.
Ул кайтканда мин башка егет белән йөри идем. Ләкин беренче мәхәббәтемне яраткандай башка бер кешене дә яратмадым! Дөрес, кайткач яныма килде, өйләнешик, диде. Юк, дидем. Гомер буе төшләремдә күреп саташып, сагынып яшисемне, үкенәсемне белгән булсаммы?!
Безне язмыш егерме елдан соң очраштырды. Аның назлы карашы яшьлегемә кайтарды, ә күңелдә — үкенеч, әрнү... Ул көнне бергә булырга бөтен мөмкинлекләр бар иде. Ләкин ул, иреннәремне кайнар сулышы белән яндырып үпте дә, китеп барды. Очрашырга сүз куештык — ул килмәде, икенче вакыт ул чакырды — мин бармадым. Күрешәсе, туйганчы бер сөйләшәсе иде дип, хыялланып йөргәндә — үзәк өзгеч хәбәр: ул үлгән...
Күңел бер мизгелдә бушап калды. Еллар үтсә дә, мин аны онытмам, ә тормыш иптәшем өчен мин юк, ул эчеп күңел ача. Мин балалар белән өйдә утырганда, ул эчеп, исереп хатыннар белән чуалды, кунып-кунып кайткалады. Салган бәлешләр ачылмыйча, яккан мунчалар керелмичә калды. Кычкырып та, әйбәт булып та карадым. Инде көрәшергә көчем калмады. Ә миңа бит әле 43 кенә яшь. Гомер эчендә бер “хәлең ничек, сөеклем?” дип сораса, сыңар чәчкә бүләк итсә, назлы сүз әйтсә икән... Юк бит, юк! Хәер, миңа инде барыбер.
Исемем дә, адресым да редакция өчен генә.
Татар хатын-кызлары өчен кызыклы язмаларны Сөембикә Telegram-каналында укыгыз
Хәзер укыйлар
-
Син генә кирәк Гади ситса күлмәкле кызның ишек төбендә арзанлы гына туфлиләрен салуын күреп, йөзен чытты булачак кайнана. «Авыл гыйбады!» – башына килгән беренче уе шул булды. Алай да улы хакына күңелдәгесен сиздермәде. Әле өйләнеп, түргә алып кайтып утыртмаган, йөреп туяр да, ташлар...
-
«Бу сезнең кызыгыз...» Бала таба алмаячагы хакында Кәдрия Азатка туйга кадәр үк әйтте. Егет булачак хатынына шуның кадәр гашыйк иде, кул гына селтәде. – Аптырама, – дип кочаклап алды ул сөеклесен. – Елак балаларсыз икебезгә генә бик рәхәт булачак. Бик теләсәк, табиблар могҗиза ясамый калмас. Аннан соң гаилә баласыз да була ала бит.
-
Авыл малае Бәкер шифаханәсенә юллама бирделәр Нәфисәгә. Эш урыныннан. Аны, инде унбиш елга якын шул бер урында эшләүче сазаган кызны, кемдер исенә төшерер, «аңа да ял кирәк, аңа бирик...» дип искәртер дип башына да китермәгән иде. Иң кирәк җирдә иң кирәкле сүзне кем кемгә әйткәнен төпченеп тормыйча гына юлга кузгалды ул
-
Өч монолог Нурания конвертны ачты, Илдарына хатны тиз генә укып бирергә иде исәбе, тик әллә кайдан ниндидер кайнар агым, кинәт тынын буып, бөтен күкрәген умырып тотты...
-
Бала – 50 яшеңдә бала җитәкләп йөрерсеңме? Мин әйткән хәбәрдән соң бар якыннарым чигә тирәсендә бармагын уйнатты. Имеш, башың киттеме әллә?!
Соңгы комментарийлар
-
1 июнь 2023 - 11:43Без имениНия бестолковый килен булсын, анлавымча килен белэн кайнана Алама яшэмэгэн.Әйтелми калган рәхмәт
-
1 июнь 2023 - 11:18Без имениСабабызнын горурлыгы, йозек кашы ул Голсинэ ханым♥️ Исэн-сау булсын, йоргэн юллары ун булсын🙏Китап акылны тәрбияли
-
31 май 2023 - 15:07Без имениТочно шундый эчтэлекле кино караган идем,исемен хэтерлэмим,бер нэрсэ дэ узгэрмэгэн.Бәхетле очрак-3
-
22 май 2023 - 10:24Без имениПервый раз попробовала такое блюдо у подруги, она татарочка. Правда, она мешала гороховую муку пополам с пшеничной.Так понравилось, что теперь сама его готовлю. Проблема только в том, что гороховую муку не везде продают. Но я ее теперь в интернет- магазине заказываю.Суп с чумаром из гороховой муки (клецки по-татарски)
-
Ханбикәләребез Кем ул ханбикә? Дөресен әйтик, бәгъзеләребез аны көнгә биш-алты күлмәк алыштыручы көяз хатын, ефәк тотканнан да кулы кабаручы назлы җан итеп күз алдына китерә. Әлбәттә инде, иркә, тәкәббер вә кыланчык..
-
Кадерле Мәрьям апа Шундый язмышлы кешеләр була, күзгә-башка әллә ни чалынмыйча, тыйнак, гади генә яшиләр дә тыныч кына китеп тә баралар.
-
Сугыш өзгән хыял Сәхнәдә В. Асафьевның «Бахчасарай фонтаны» балеты бара. Уланованың Мариясе шулкадәр табигый, чын, ышандырырлык итеп үлә – ирексездән күзләргә яшь тула.
-
Шәфкать иясе Шәфика Сәнгать күгендә кыска гына вакыт балкып янган Шәфика Котдусованы атылган йолдызга тиңлиләр.