Дилбәр Исраева автор яңалыклары

Хикәя

иләр генә ишетмәдем шул минутта... Камилне алыштырганнар диярсең: йомшак телле кеше ут чәчүче аждаһа сыман. Баланы үзенеке итеп танымый...

«Менә әнине тыңламаганмын, кулларымны яхшылап юмаганмын да, бер кулымны эт тешләп алган. Шуңа күрә әнине тыңларга кирәк, ул берәү генә», – дигән сүзләре һаман колагымда яңгырап тора кебек. Әтиебез бакыйлыкка күчкәч, кайгыларыбыз уртак булыр, дип, кичләрен безнең янга килә иде Зур апа. Хөрмәтләп аңа шулай эндәшәбез. Безгә әкиятләр сөйли, китаплар укый. Бала бит: күргән саен, бер кулының беләзектән юклыгына игътибар итә идем. Сораганмын да инде, күрәсең. Ә ул һаман, шаяртып, шул сүзләрне кабатлый: «кулымны эт тешләгән...» Бер кул белән ничек яшәгән ул? Бүгенге уңышларына ничек ирешкән? Бөтен кыюлыгымны җыеп (үзеңнең якыннарың турында язу гаять авыр, җаваплы ул), әтиемнең бертуган апасы Әхмәтова Равия Зөфәр кызының тормыш китабыннан шушы сорауларга җавап эзлим.

– Рәүф! – диде апам, гаҗәпләнеп. Һәм ашыга-ашыга баш түбәсенә элеп куйган яулыгын төшереп бәйләде. Ул, мөгаен, йөзен чуарлаган тамгаларны яшермәкче була иде.

Сезгә сөйлисе бу сүземне шактый ерактанрак башлыйм әле. Беренче курска укырга кергән елны танышкан идек без Саша белән. Сентябрьдә үк бер курсташыбызның туган көне булды һәм ул безнең барыбызны да үзләренең бүлмәләренә чәйгә чакырды.