– Суыткыч янына, идәнгә барам да утырам, барам да утырам... Ярты ел шуннан тормадым да, ахрысы. Нигә нәкъ менә анда утырганымны белмим... Уйлап-уйлап та исемә төшерә алмыйм. Бәлки, суыткычка аркамны терәгәч янган йөрәгемә җиңелрәк булыр дип уйлаганмындыр... Ә бәлки... Урам яктан, ишектән кергән-чыккан кеше аннан шунда ук күренә – мин бертуктамый Рәмисне көткәнмендер... Юклыгына берничек тә ышана алмадым...
