Көннәрдән бер көнне ул матур төш күрде, янына ап-ак күлмәктән, чалбардан ире килгән, имеш. Илсаф үзе елмая, үзе кысып-кысып Асияне кочаклый. Хатын очрашу шатлыгыннан үксеп-үксеп елый, ире аны юата: «Елама, елама, минем белән бар да яхшы», – ди, имеш... Төш тә түгел, өн дә – менә бит – ире, үлмәгән, янында!
