Документы

(Хикәя)

Тулай торакны шау китергән туган көн мәҗлесе кызганнан-кыза барды. Озын буйлы, кара бөдрә чәчле Илдарны тиз арада студент кызлар сырып алды. Аларның барысы да чибәр егеткә ошарга тели иде. Илдар үзенә күрсәтелгән игътибардан уңайсызланды хәтта. Ул дусты Алексей белән рәхәтләнеп сөйләшә дә алмады: кызларның әле берсе, әле икенчесе кулынаннан тартып, холлга биергә чакырды.

Иң авыры... Бу язманы язганда иң авыры, беләсезме, нәрсә булды? Әңгәмәдәшемә сиздермичә, әледән-әле тамактагы төерләрне йотып җибәрү һәм сыңар күз яше дә тамызмау...

Әти безнең өйдән чыгып киткәндә мин кечкенә идем әле. Әмма томанлы булса да хәтерлим: әти белән әнинең кычкырышуларын, әнинең өстәл өстендә торган вазаны идәнгә бәреп ватуын, аннары шул пыяла өстенә басып аягын канатуын... Бик каты елавы да бүгенгедәй күз алдымда. Үземнең әнине юатканымны да беләм әле: «Әни, елама, елама, хәзер төзәлә ул!» – дип. Әнинең ул чакта аягына пыяла кергәнгә генә еламавын шактый еллар үткәч кенә аңладым шул... Шул көннән соң без икәү генә яши башладык.

Бу караңгы көннәрдә Зилә әнисе белән әтисе, әбисе өчен терәк тә, бер якты нур булуын да аңлады. Әнисенең нинди сүзләр әйтәчәген дә уйлап йөрде. Үзендә көч эзләде.