Гомеремнең ахырына кадәр мин ул төймә күзле, почык борынлы, уймак авызлы, маңгаен бозау ялаган кебек бөтерелеп килгән сары чәчле кызны оныта алмамдыр инде. Кайчандыр әнә шушы сак хәтерле гомеремне саклап калганга гына да түгел, ул мине Ходайга китергән, ахыр чиктә аның барлыгына, берлегенә һәм без адәм балалары белмәскә тиешле серенә инандырган кеше булганга хәтеремдә йөртергә дучар мин аны.
