– Туебыз алдыннан гел бер теләк теләдем: кунаклар алдында егылып оятка калмасам ярар иде, дидем. Мин инде бу вакыт сизелерлек аксый идем. Аягым кайчакта ычкынып китә... Кинәт егылам андый вакытта – сизми дә калам. Җитмәсә, кыш иде бит, аяк асты болай да тайгак. Аксасам да, моны бөтен кеше күрми дип уйлаган чагым әле бу минем... Кафедан барысы да чыгып киткәч, үзебезнекеләр генә калгач, диванга барып аудым. «Ахырда барыбер егылдым», – дип көлдем инде. Әмма көне буе сер бирмәдем!..
