«Җә, Хода, манзара дисәң дә манзара! Алда да атлар төркеме, артта, уңда, сулда да… дәрья! Бер мизгелдә тояклар туфракка орынып ала, икенчесендә — кош канатларыдай өскә ыргыла: дөп, дөп, дөп! Дәррәү бер сулыш, дәррәү бер очыш. Толпарның эзе бетмәс, тоягы китмәс.