Мин берсендә хәтта аларның капка төпләреннән кире борылып киттем. Эчкә узарга, “Исәнме, Рәмия? Хәлләрең ничек соң инде?” — дияргә йөрәгем җитмәде. Үземнең нигә болай эшләвемнең сәбәбен аңладым да, аңламадым да. “Кеше хәсрәте кешегә иртә керә, кич чыга”, диләр. Әмма Рәмиягә килгән бу хәсрәт безнең өчен дә иртән ишетеп, кичкә онытыла торган гына түгел шул. Классташларны күзгә күренмәгән бер җеп — якынлык җебе — гомер буе бәйләп тота. Беребезгә кыен икән, димәк, калган утызыбызга да кыен безнең.
