Шагыйрә, журналист
Поделиться:
Йолдыз санап йөрү яшьләр өчен пүчтәк әйбер икән хәзер. Аларга бала табарга кирәк. Ә моның өчен – ир...
Казанга кайтып, сәүдә үзәгендә ике арба ашамлык җыеп, артта торган әзмәвердәй ирдән: «Кибетне басып алырга килгән, күрәсең, җыйган ике гасырга җитәрлек ризык, кәҗә», – дигәнне ишеткәч, комплимент ишеткәндәй, авызлар ерылып китте. Үзебездә, мәйтәм, өйдә!
Без өйрәнгән димме: ул мескенлек, мәҗнүнлек каннан-геннан торамы, без, татарлар, кирәксә-кирәкмәсә дә тыйнак халык. Чү, тукта, алай килешмәс, сабыр иткән – морадына җиткән, тыйнаклык матур сыйфат дибез...
Карантин. 17 марттан башланган иде, очы-кырые күренмәс кебек тоелган иде ул вакытта. Төп-төгәл бер ай урамны күрмәгән балалар белән акрынлап Грозный һавасы суларга чыга башладык.
Грозныйга күченеп яши башладык бит инде. Һәм, Казандагы гадәт буенча, баланы мәктәпкә озатып куеп, каршы алырга керештек. Шулай бер көнне, Мәрьямкәемне мәктәп капкасы тирәсендә көтеп торам.
Кичкә температура төшә төшүен, әмма иртәнге тугыз – исәнме, тагын утыз.
Ничек тора салып башка шәһәргә күченәсе иттең? Китсана, бөтен дөньяңны ташлапмы? Ә балалар, уку, Әминәнең бакчасы...
Мине күпләр татар журналисты буларак беләдер – кызганычмы, кызыкмы – татар шигъриятенең юллары гади түгел. Шигърият ул күңел халәте, камералык, серле дөнья булып кала бирә.