Хәбирә һәрвакыт улы белән горурланды. Ул көзге каршында басып торган Ризванга ярату күзләре белән карады. Әллә япа-ялгызы үстергәнгә шулай нык яратамы соң улын?! Ире малайга биш яшь булганда ук аларны ташлап китте. «Мин яхшыракка лаек», – диде ул, бай хатынга чыгып киткәндә. Хәбирә, күз яшьләрен эченә йотып, улы өчен яшәргә, аны тәрбияләргә көч тапты.
