Бала туды! Әти-әни тормышында моннан да зур вакыйга була алмый. Җир күчәре бала тирәсендә генә әйләнә, бетмәс-төкәнмәс мәшәкатьләр, «мин» «без»гә әйләнә. Бала үсә: балалар бакчасы, мәктәп, үсмерлек чоры... Күз ачып йомарга да өлгермисең, дөньяңның кендеге булган бала чемоданнарын җыеп (дөресрәге, чемоданнарын әни кеше җыйнап биреп), хушлашып чыгып китә. Безнең йорт – әти-әни йортына әйләнә дә куя. Бу – аның тормышының чишмә башы, ә әти-әнинеке?!. Кендек өзелүне ничек кичерергә дә, янәшәдәге бушлыкны ничек nутырырга? Баланы очыртып җибәргәннән соң тормыш бармы?
