«Кызым, адаштым мин. Өемне эзләп йөрим. Син минем кайда яшәгәнне белмисеңдер инде ул? – ди зәңгәр кофталы әби зәңгәр күзләр белән мөлдерәп карап. – Йортын күрсәм, таныйм инде мин аны... – ди мескенем. – Шушы тирәдә генә булырга тиеш ул. Турыга гына килдем кебек бит инде, беркая да борылмаган да идем...»
