– «Ул вакытта атагыз Абдулла Сарасы белән йөри иде...» Авылда булган берәр вакыйганы искә төшерүен сорасаң, әни бераз уйланып тора да, сүзен гел шулай башлый иде. Исемнәр генә үзгәрә... Әнинең йөрәге боларның барысына ничекләр чыдагандыр?! Аның сабырлыгына әлегәчә шаккатам...
Сугыш алып килгән фаҗигаләрнең очы-кырые, саны-исәбе юктыр. Бу язма – шуларның берсе турында.
