журналист, «Сөембикә» журналының баш мөхәррир урынбасары
Поделиться:
- Синекенә күпме әле? Ишегалдына баласы белән чыккан яшь әниләргә танышу өчен шушы бер җөмлә җитә, гадәттә. Без дә шулай танышкан идек.
Бу атна башында эшкә килсәк, кабинетыбыздагы кондиционер эшләми.
Җәй – ул очрашулар вакыты. Безнең редакциядә дә шулай. Ераклардан Казанга кунакка килүчеләр (кайтучылар) «Сөембикә»гә еш сугылып чыгалар. Андый вакытта, эшләребезне читкә куеп, түгәрәк өстәл артына җыелабыз. Чәй эчә-эчә, килгән кунагыбызны тыңлыйбыз... Ишеткәннәрне күңел сандыгына сала барабыз.
Тукталыш буш иде. Светофорның теге ягында басып калдым – трамвайның берсе яңа гына китеп барды, икенчесе әле горизонтта да күренми. Кояштан аз гына ышык булмасмы дип, тукталыш эченә кереп утырдым. Өч ягы пыяладан ясалган тукталышта күләгә табуың икеле инде анысы...
Соңгы арада бирегә язган язмалар барысы да теләк теләү белән бәйле булды әле: бер очрак – икенчесенә, икенче мисал өченчесенә ялгана да китә.
«Яхшылык – җирдә ятмый», дип кабатлыйбыз еш кына. Әйе, ятмый! Барыбер кайчан да булса бер үзеңә әйләнеп кайта. Җылы бер сүз, көтмәгәндә ишеткән рәхмәт, сине сөендергән бер гамәл булып...
Танышым белән булган өченче могҗизаны да сөйләргә вакыт җитте. Тыңлагыз... Килешерсез, гади генә очраклылык түгел бит бу.
Журналны даими укучы бер танышымның «Сөембикә»дә язучы Марат Кәбировның язмасын укыгач, шалтырап, тормышта үзе белән булган могҗизаларны искә төшерүен сөйли башлаган идем. Аның сөйләгәннәренең тагын бер өлешен сезнең игътибарга тәкъдим итәм.
Ай саен, журналның яңа саны басылып чыга да, укучыларга тарала. Һәм... үз язмышы белән яши башлый.
Һәр чорның – үз үзенчәлекләре. Без дә менә яшьтәшләр белән очрашкач, иң беренче итеп бер-беребезгә: «Әле әби-бабай булмадыгызмы? Оныклар юкмы?» – дип сорар чорга кереп барабыз.
Бу танышымның язмышы турында язганнарымны берәр психолог укыса, ул, бәлки, бу бәхетсезлекләрнең сәбәбен бөтенләй башкада дип табар.
Җөмлә ахырындагы өндәү ялгыш куелмады. Чөнки бу җөмләне әйтүчеләрдә тартыну, уңайсызлану, кыенсынуның эзе дә юк.
– Аның васыяте шундый... Ул шулай васыять итеп калдырган... Мондый сүзләрне, сөйләшүләрне һәркайсыгызның ишеткәне бардыр.
Беренче мәхәббәт... Ул һәркайсыбызның күңелендә яшидер. Хәтта: «Нишләп алай булсын, мин инде аны әллә кайчан оныттым бит?!» – дигән кешенең дә.
Билгесезлек. Ул безне куркыта, хәвефләндерә, шомландыра. Тынычлыгыбызны ала (игътибар иткәнсездер инде, күпләр соңгы көннәрдә йоклый алмаудан зарлана).