Казанның яңа мәчете кем исемен йөртәчәк?

Улы йөргән кызын таныштырырга алып кайткач, Наилә чак кына артына аумады. Ул үзе тышкы кыяфәтен бик кайгырта торган хатыннардан.

Хикәя

Поезд китәргә берничә минут калып бара. Бәхетенә, Сәлим купеда ялгызы гына кайта икән. Аның янына керүче булмады. Мондый бәхет бик сирәк эләгә ул поездда. Рәхәтләнеп кайтам икән, дип уйлап та бетерә алмады, купе ишеге ачылды. Тәгәрмәчле арба сумкасын өстерәп, зәңгәр куртка, башына бизәкле шәл ябынган, сулуына капкан әби килеп керде. Менә кайттым ялгызым гына, хәзер башланачак, дип уйлап йөзен чытып куйды Сәлим.

иләр генә ишетмәдем шул минутта... Камилне алыштырганнар диярсең: йомшак телле кеше ут чәчүче аждаһа сыман. Баланы үзенеке итеп танымый...

«Менә әнине тыңламаганмын, кулларымны яхшылап юмаганмын да, бер кулымны эт тешләп алган. Шуңа күрә әнине тыңларга кирәк, ул берәү генә», – дигән сүзләре һаман колагымда яңгырап тора кебек. Әтиебез бакыйлыкка күчкәч, кайгыларыбыз уртак булыр, дип, кичләрен безнең янга килә иде Зур апа. Хөрмәтләп аңа шулай эндәшәбез. Безгә әкиятләр сөйли, китаплар укый. Бала бит: күргән саен, бер кулының беләзектән юклыгына игътибар итә идем. Сораганмын да инде, күрәсең. Ә ул һаман, шаяртып, шул сүзләрне кабатлый: «кулымны эт тешләгән...» Бер кул белән ничек яшәгән ул? Бүгенге уңышларына ничек ирешкән? Бөтен кыюлыгымны җыеп (үзеңнең якыннарың турында язу гаять авыр, җаваплы ул), әтиемнең бертуган апасы Әхмәтова Равия Зөфәр кызының тормыш китабыннан шушы сорауларга җавап эзлим.