“Әти” дип телем ачылды

Алар дискотекада таныштылар. Ра­дик анда үзенекеләр белән чыгыш яса­ды. Җырчы ул. Гитарада да уйный. Уни­верситетта, мәктәптә бергә укыган егетләр арасыннан җырга, музыкага әвәслеге һәм сәләте булганнарны туп­лады да, үз “төркем”ен оештырды.
.. .Ольга бу җырчы егетнең бәрхет та­вышына, бер карауда әсир итә торган зәңгәр күзләренә бик тиз гашыйк бул­ды. Кич саен шушы дискоегет каршын­да бөтерелде, игътибарын җәлеп итү өчен шашып-шашып биеде.
...Оляның бик тә яшь, сабыйлыгы кычкырып торган уналты яшьлек кыз булуын, күз төшәрлек әлләни чибәр дә түгеллеген Радик иртән кунакханә бүлмәсенең душ юлында күзгә-күз очрашкач кына абайлады. Башына салкын су коя-коя: “Нишләдең син?” — дип, үз-үзен битәрләде...
Тормышындагы әлеге үкенечле ми­нутлар әкренләп хәтердән югала бар­ды. Әмма... беркөнне чираттагы кон­цертны тәмамлап, уен коралларын җыештырып, залдан чыгып барганда, Радик каршына көтмәгәндә Ольга ки­леп басты. “Мин бит синнән бала көтәм”, — диде. Күзләрендә яшь.
— Нәрсә?!
Ышанмады Радик. “Бу миңа ныклап торып ябышырга исәпли, ахрысы”, — дип уйлады. Кесәсеннән ике биш йөзлек чыгарып, кызга сузды: “Теләсәң, бик яхшы доктор белән та­ныштырам”, — диде. Әмма кыз чаярак булып чыкты. “Мин аны табарга уйла­дым”, — диде дә күздән югалды.
Ольганың малай тапканын белгәч, Радик аңа акчалата ярдәм күрсәтергә бик теләп алынды. Тик хикмәт акчада гына булса икән? Бала әтисез үсә бит! Кызганычка каршы, Радик бу хакта ишетергә дә теләмәде. Бала тәмен та­тырга өлгереп җитмәгән яшь ананы бу хәл чыгырыннан чыгарды. “Нигә әле берүзем генә нужа күреп яшәргә тиеш мин?” — дип уйлады ул. Әйберләрен җыйнады да, аптырап калган әнисенә бер сүз әйтми, өйдән чыгып китте.
Ишекне Радик үзе ачты. “Зинһар өчен әзгә генә булса да баланы син ка­рап тор әле”, — диде Ольга. Радик авыз ачып, сүз әйтергә өлгергәнче, тупыр­дап торган нарасыйны аның кулына тоттырды да, теге вакыттагы кебек, күз алдыннан юк булды...
Менә сиңа мә?! Инде нишләргә? Ба­лалар йортына!
Директор — өлкән яшьтәге ханым — башта баланың дөньяга килү һәм Радик кулына эләгү тарихын сораштырды. “Син үзеңне шушы бала урынына куеп кара әле”, — диде аннары. Бу сүзләр Радикның йөрәгенә энә белән кадаган­дай тәэсир итте. Ятимлек ачысын бик иртә татырга туры килде шул аңа. Итәгенә утырып иркәләнер чагында — ун яшендә үк югалтты ул әнисен.
Машинада мес-мес килеп йоклап яткан нарасыйга Радик беренче тапкыр җылы күз карашын ташлады. “Балалар йортына бирә аламмы соң... аламмы соң?” — дип, баласының башын сый­пап, авыр көрсенде.
Гөнаһ шомлыгына каршы, бала авы­рып китте. Радик “Ашыгыч ярдәм” ча­кыртты. Хастаханәгә җыенырга кушты­лар. Баланың тын юлларына бик нык салкын тигән иде.
Хастаханәдә дә улының температу­расы озак төшмәде. Тын җитмәүдән күзләрен зур итеп ачкан баласы янын­да: “Үлмәсә генә ярар иде”, — дип, хи­сапсыз көн-төннәрен үткәрде Радик. Күрәсең, чын-чынлап ата булу тойгысы уянды аңарда. Шушы минутта баласын югалтса, үзе белән нәрсә буласын тәгаен генә күз алдына да китерә алмас иде бугай, мөгаен.
Аллаһ рәхмәте белән, бала сәламәтләнде. Өйдә... Өйдә зур күңелсезлекләр көткән икән шул аларны. Бу­сага төбендә зачет һәм имтиханнарга килмәгән өчен Радикның университет­тан куылуы турында белешмә тотып, ачудан иреннәре кысылган әтисе кар­шы алды.
Өйдән чыгып китми чара калмады. Шул көннән башлап Радик белән кеч­кенә Игорь шәһәр читендәге бистәдә искерәк бер йортта яши башладылар. Бала мәшәкате белән кайнашып, әти кеше эше барлыгын да онытты. Кайда яшәгәнлеген белсәләр дә, дусларын­нан хәл-әхвәл сорап килүчеләр күренмәде. Акчасызлык интектерде. Тиз арада кыенлыктан чыгу чарасын күрергә кирәк иде. Нишләсен, машина­сын сатмый булдыра алмады. Тик бу ак­ча да озакка җитмәде. Шуннан соң, авыр булса да, эшкә урнашырга карар кылды. Һәм шул көннәрдә аңа әтисенең авыр хәлдә хастаханәдә яту хәбәрен ирештерделәр.
Ата белән ул кочаклашып күреш­теләр. “Үзем исән чакта фирманы си­нең исемгә күчерәсем килә”, — диде әтисе...
Озакламый Радик, университетка кире кайтаруларын сорап, гариза язды. Читтән торып укуын дәвам итәргә иде исәбе.
Ә Игорь? Игорь ай үсәсен көн үсте. Кеше баласы читтән карап торганда гы­на тиз үскәндәй булып күренәдер инде
ул. Һәрхәлдә, күршебез буларак, безгә шулай булып тоелды.
Ышанасызмы-юкмы, Игорьга 11 яшь тулганда, ак "Волга”га утырып, Ольга кайтып төште. “Ун ел буена “син” дип яшәдем. Бөтен байлыгымны сиңа бүләк итәм”, — дип, күз яшьләрен түгә-түгә, Игорьны үзе белән чит илгә китәргә өндәде.
Әтисе белән бергәләп төзегән ма­тур һәм бәхетле дөньяны җимерергә теләге юклыгын аңлатып:
— “Әти” диеп телем ачылды минем, — диде Игорь аңа җавап итеп.
Язмыш, сынавына күрә, бүләген дә бирә, күрәсең...

Нәзирә РӘХМӘТУЛЛИНА.
Казан.