Кечкенә кызым мәктәп хәлләре турында сөйләргә яратмый. Яратмагач, үземә дә әллә ни төпченеп җәфаламыйм. Беләм: зур тетрәнү, эмоция алса гына, кайтып фатир ишеген ябып куюга сөйли башлый. Чишенергә дә онытып сөйләшеп утырабыз шулай. Менә шушы минутларда тормышка карашын, тормыш моделен бераз үзгәртебрәк җибәрергә кирәклеген аңлыйм. Фикерләшәбез. Әлеге мәктәп хәле мине бөтенләй аякттан екты. «Әни, Аделинаның әтисе юк икән. Әнисе бай әти таба алмый, ди. Ярый без тапканбыз, әйеме. Әтине беркемгә дә бирмибез, яме»
