– Җүләр икәнемне аңлыйм, яратам бит, нишлим?
Венераның ярты ел инде шулай елап утыруы ачуны китерә башлады. «Яратасың икән, елама, кире кайтар», – дим, ачуымны басарга тырышып. «Аның белән яшәп булмый, әмма мин аны яратам. Аерылышсак та, ул бит мине һаман җибәрми. Бөтен җирдә – ул. Эшемне алыштырып карадым, һаман ул...»
