«Син бит хатын-кызлар журналында эшлисең, минем тарихны яз әле. Гыйбрәт булсын. Минем кебек ялгышмасыннар. Теләкләрне дә белеп теләсеннәр», – диде танышым. Балаларны секциядән көтеп утырганда әниләр белән сөйләшеп китеп, дуслашып беткән идек инде. Ул вакыттан инде берничә ел узды. Һаман язарга кул җитмәде. Балалар мәктәптә укый башлагач, юллар да аерылды. Әмма Розаның (исемен үзгәрттем. – Ч. Г.) тарихын еш искә алам. Искә төшкән саен, балаларымны барып кочаклыйм. Балалардан аерылма, эш бетмәс ул...
