11 февраль 2022 яңалыклары

Бер вакыт тормышымда кара полоса башланды: эшемдә кыскартуга эләктем, егетемнең якын дустым белән миңа хыянәт иткәнен белдем. Эш эзләргә тотындым: резюмелар язып җибәрдем, тик шалтыратучы булмады. Әти-әнидән ярдәм сорарга кыймадым. Ә кесәмдә – тагын бер ай өчен ипотека түләрлек кенә акча. Нишләп бетәрмен дип аптырап йөргәндә, тормышыма кызыл күлмәк килеп керде.

Ләйсән картлар йортында табиб булып эшли иде. Ялдан әби-бабайларын сагынып чыкты. Инде балага әйләнеп барган өлкәннәрнең рәхмәтле карашы, мәрхәмәте җанына рәхәтлек бирә кебек иде. Күптән йөрәгендә уелып калган яра да онытылып тора. Шуңа күрә дә эшен ярата ул. Шул көнне директор аңа яңа әби килгәнен хәбәр итте. Ләйсән шул әби белән танышырга китте. Бүлмә ишеген ачып керүгә үк аны танып алды. Әби дә Ләйсәнне күргәч, карашын аска төшерде...

Ирененең башка хатынга чыгып китүендә аның да гаебе бар – башкалар кебек бәхетле кеше ролен уйный алса, бүгенге көндә Ленары янәшәсендә булыр иде. Парлы булуның рәхәт ягы – эштән кайткач кухняда кара-каршы утырып чәй эчәсең, култыклашып театр-концертларга йөрисең.

Бу юл – һәркемнең үзенеке. Монда берәү дә икенчесен кабатламый.

Татар классик балетына нигез салучы 100 яшьлек Әлфия АЙДАРСКАЯның тормыш кагыйдәләре