​Иң кадерле кеше!

Әтием белән үги әнием йортына мине алты айлык чагымда әниемнең әнисе — әбием китереп бирә. Бу хәлне безнең өйдә әле дә зур вакыйга итеп сөйлиләр. Чөнки алты айлык баладан бигрәк, мин яңа туган карга баласына охшаган булганмын. Авырлыгым да шул карга баласыннан күпкә артмаган.
Авызыма берни дә каптыра алмыйча аптырап бетеп, минем елавыма түзәр хәлләре калмагач, икенче көнне үк больницага чыгып киткәннәр. Табиблар ярты яшьлек сабыйның мондый хәлдә булуына сәерсенгәннәр, билгеле. “Юк, яшәмәс бу", — дигәннәр. Шулай да, әтием белән үги әниемнең өзгәләнгәннәрен күреп, минем гомерем өчен көрәшә башлаганнар.
Азмы-күпме вакыттан соң, йөземә төс кергән, авызыма ризык та каба башлаганмын. Әниемнең шатлыгы эченә сыймаган. “Терелүеңне бигрәк тә ул теләде", — дип сөйлиләр иде миңа.
Минем өчен әни, әтием өчен яхшы хатын, ә әтиемнең сукыр әнисе өчен кайгыртучан килен булырга тырышкан ул.
Бер-бер артлы сеңлем Рәйсә, энеләрем Әләм белән Әнәс дөньяга килделәр. Әтиебез көне буе эштә. Безнең өйдә иң кадерле кеше исә — сукыр әбиебез. Әтием белән әнием барлык эшне дә аның белән киңәшләшеп эшләделәр. Бу дуслыкка, бу бәхеткә без әниемнең акыллылыгы, түземлеге аркасында да ирешкәнбездер. Әбиебезнең дөньядан китүенә кырык ел вакыт үтсә дә, ул әле дә гел өебезнең түрендә утыра кебек.
Еллар арты еллар узды. Без дә үсеп җитеп, төрлебез-төрле җирдә үз тормышыбыз белән яши башладык. Җәй көннәре җитсә, оясына җыелган кошлар кебек әтиебез Әхсән, әниебез Оркыя янына кайтабыз.
Әнием белән икәү генә калганда: “Әнием, син ничек мине шулкадәр кадерләп, үз балаңдай карап үстерә алдың?" — дип сорау биргәнем бар. Ул елмаеп: “Нигә “үз балаңдай" дисең, син кешенекемени? Үземнеке ләбаса син минем!" — диде.
Әниемә булган рәхмәтләремне белдерергә сүзләр эзлим. Ул сүзләрне таба алмыйм.
​
Флюра