Әле генә биләүдә иде ул. Инде менә чыкты. Әле генә бишектә — кулда иде, кулдан да төште, кыюсыз гына беренче адымнарын атлады. Безнең өчен зур вакыйга! «Аяз тәпи китте!» — дип куанышабыз. Җитмәгән җире калмый, бер генә минутка да тик тормаган бәләкәчебезнең кулдагы чакларын кат-кат искә төшерербез әле.
