Палатага кердем. Дәү әни алтынчы көнен комада ята. Күзләре йомык. Янына килдем дә йомшак кына итеп кулларыннан алдым: «Дәү әнием, мине ишетәсеңдер. Син бит бик көчле. Күп авырлыкларны җиңгән кеше. Әйдә, бу юлы да бирешмә... Дәү әни, безне калдырма, зинһар...»
Шул көнне кичен әни шалтыратты: «Кызым, дәү әниең аңына килде!» Сөенечтән елап җибәрдем: «Ишеткән икән тәки...»