– Менә бу ялгыз көймә әни сөйләгән хикәятне – нәсел серләрен искә төшерә. Йөрәкне әрнетеп, каезлап... Бәлки мин ул вакыйгаларны белмичә дә калган булыр идем, сәбәбе чыкты.
Бервакыт, күңел касәм нык тулышкач, чыдый алмыйча: «Әни, безнең кыз туганнарыбыз ирдән уңмады. Кайсыбызныкы яшьли үлеп китте, кайсыбызныкы – исерек, кайсыбызныкы – холыксыз, кайсыбызныкы – «уҗымга» каера», – дидем.
