Лилия ЗАКИРОВА автор яңалыклары

Римма апаның өч баласы арасында төпчек Иреге бөтенләй башка булды. Үскәндә дә баш бирмәс булып җәфалады, анна соң авылдан чыгып китеп югалды. Туганнары энеләрен эзләп табып, әнисенә исәнлеген хәбәр иттеләр. Әмма Ирек тормыш төбенә төшеп киткән иде. Көннәрдән беркөнне ул үзе кебек үк хатын ияртеп әнисе янына кайтып төште.

Улы артында оялып кына басып торган булачак киленен кочакларга дип үрелгән хатын кинәт караңгы упкынга тәгәрәгәндәй булды: Энҗе... кулсыз иде...

Без сеңлем белән гаиләдә ике кыз үстек. Тик әти һәрвакыт малай теләгән. Мин туганга куанмаса да, кыз булуымны кичергән әле ул. Икенчесе малай булыр дип өметләнгәндер инде.

Мине кайнанам әле бер тапкыр күрмәгән килеш үк яратмады. Әйе, шулай да була икән.

Кеше бик кызык икән ул, бу дөньяда яши-яши үзе дә, фикерләре дә үзгәрә икән. Үткәнгә борылып карыйм да, нигә ул чакта мондый акыл булмаган соң дип уйлыйм, нигә мин моны ул вакытта аңламаган дим.