Мәгарәдә югалам...

Ирем кайнанамның яратмаган баласы. Шулай да була икән ул. Менә шул яратмаган бала үги әтисенең бөтен мирасына ия булды.

Асия, кызының караваты кырыена тезләнгән килеш сөйләде дә сөйләде. Баласының нәфис йомшак кулларын учларына алып җылытты, иреннәренә тидереп, сулышын өрде...

Язмыш диген, балаларың кайчандыр аңа «әби» дип эндәшәчәк дисәләр, мәңге ышанмас идем. Ә хәзер без, атна саен булмаса да, Нурсөя апа Яруллинада көтеп алынган кунаклар.

Улы йөргән кызын таныштырырга алып кайткач, Наилә чак кына артына аумады. Ул үзе тышкы кыяфәтен бик кайгырта торган хатыннардан.

Поезд китәргә берничә минут калып бара. Бәхетенә, Сәлим купеда ялгызы гына кайта икән. Аның янына керүче булмады. Мондый бәхет бик сирәк эләгә ул поездда. Рәхәтләнеп кайтам икән, дип уйлап та бетерә алмады, купе ишеге ачылды. Тәгәрмәчле арба сумкасын өстерәп, зәңгәр куртка, башына бизәкле шәл ябынган, сулуына капкан әби килеп керде. Менә кайттым ялгызым гына, хәзер башланачак, дип уйлап йөзен чытып куйды Сәлим.