Син мине оныт...

Дөньяда Мәхәббәт яши. Шушы гади генә сүзләр үз эченә күпме кешенең яз­мышын, тормышын, кайгы­сын һәм шатлыгын сыйдыра. Теләсә, хан итә, теләсә, кол итә. Мин дә мәхәббәт колы­на әверелдем бугай.
Бу язмам үземә гомергә дә яр була алмаслык кешегә атап языла. Бәлки ул моны укыр, ни кичергәннәремне аңлар. Бәлки журнал укучы­лар арасында мондый яз­мышлы кешеләр булгандыр, миңа киңәшләрен бирерләр. Андый киңәшләргә бик мох­таҗ мин бүген.
Бер-беребезне күптән белсәк тә (без авылдашлар), аралашканыбыз юк иде. Моннан ике ел элек кисеште безнең сукмаклар. Унынчы класстан соң, җәй көне акча эшләп алу нияте белән, кол­
хозыбызга эшкә кердем. Миңа уналты яшь. Ул шунда ук шофер булып эшли, өйләнгән, баласы бар. Акыл­лы, ягымлы, чибәр, сөйкем­ле, уңган... Башта игътибар итмәсәм дә, әкренләп мин аның шушы матур сыйфатла­рын ача башладым. Ул да миңа игътибар итә кебек. “Әй, үтәр лә, бала-чага гына бит әле мин”, дип, күңелдә күтәрелә башлаган дулкын­ны басарга тырыштым. Ләкин көннән-көн ныграк га­шыйк була баруымны аңла­дым. Мин ярата идем. Аны! Өйләнгән кешене! Җәйләр үтте. Көн саен күрешүләр дә бетте. Ул — эштә, мин — мәктәптә. Сирәк-мирәк юл­лар кисешә, кайвакыт хаты­ны белән клубка чыгалар. Күрешкәндә исәнләшә, сөйләшә, күрешмәгәндә өйләнмәгән дуслары аша сәламнәр әйтә. Ә мин... Үзем яратам, үзем: “Бу бала- чаганы котыртыйм, дип уй­лыйдыр”, — дип, күңелемне сүндерергә тырышам.
Мәктәпне тәмамлап, Ка­занга киттем, укырга кер­дем. Яңа тормыш башланды, күңелдәге хисләр генә шул ук. Яңадан берничә кат оч­раштык без. Хатыныннан ка­чып минем янга килгәләде ул. Машинада берәр кая (авыл читенә) барып утыра­быз. Шашынып үбү-кочулар да булды, шуннан узмадык. Йөрәгем күкрәк читлеген ва­тып чыгардай талпына, тү­бәм күктә! Бу хисләрне язып, аңлатып бетерә торган тү­гел. Ул Аны сагынып елаулар! И-и, ул сирәк яшерен очра­шулар... Ел буена өч тапкыр гына очраштык. Бер-бере­бездән аерыла алмыйбыз, ае­рыласы килми. Тик беләм, аңлыйм, Аны өендә көтәләр...
Мин бу газаплардан, бу бәргәләнүләремнән ары­нырга телим. Үзен күргәндә күзләренә туры карап әйтә алмаган һәм мәңге дә әйтә алмаячак сүзләрне журнал ашаҗиткерәм.
Бәгърем! Ничә айлар ин­де минем уйларымда син генә, күңелем синең янда. Беләм, син көннәреңне дә, төннәреңне дә яраткан ке­шең белән үткәрәсең, мине уйламыйсыңдыр да. Ә мин сине уйламый бер көн, бер минут та тора алмыйм. Кая барсам да, нишләсәм дә күз алдымда — син. Мөмкин булса, бөтен барлыгым белән синеке, бары синеке генә булыр идем. Юк шул, бу тик төш кенә.
Сөеклем минем! Ике ел буе тилмергәннән соң инде минем көчем калмады. Баш­ка болай дәвам итә алмый. Ярамый! Мин Ходайдан кур­кам, кеше рәнҗешеннән кур­кам. Синең гаиләң, балаң барлыгын белә торып, яңадан очрашулар эзләү — гөнаһ. Кеше тормышын җимереп, бәхетле булып булмый. Яратсам да, синең өчен җанымны бирергә әзер булсам да, онытырга тыры­шырмын. Очрашмый торгач, бәлки, акрынлап... оныты­лырсың да... диясем килә. Тик бу сүзләргә үзем дә ышанмыйм шул мин. Ни генә булса да, син — минем йөрәгемнең иң кадерле, беркем кагыла алмаслык түрендә. Ә мине син оныт, бу дөньяда бөтенләй юк дип сана.

Хуш! Сине сагынып, өз­гәләнеп, бу юлларны язучы “Бәгърең”.