Ания инде өченче сәгатен көтә. Таң атканчы юлда иде ул. Озын юл, дип тормады, ялгызы чыгып китте. Иртәрәк барсам, кеше булмас дигән өмет белән килгән иде дә, урамга килеп керүгә үк аңа кирәкле өй капкасы буенда бер төркем кешеләр басып торганын күрде. Әллә төн куналар микән монда, дип уйлады ул. Кунарсың да, көн-төн утырырсың шушы капка төбендә бөтен өметең шушы имче әбидә булгач. Аниянең дә бу әби соңгы өмете.
