Сугыш беткән инде, ә ул һаман улларын көтә. Картайды, күзләре күрмәс булды, зиһене дә чуалгандыр... Яныннан үткән һәркемгә: «Син минем улым түгелме? Минем улымны күрмәдеңме? Хабетдинем кайда икән, Таҗетдинем, Габдрахманым?..» – дип инәлер иде, мескенкәем... Кайтмады уллары...