Тиен белән Аю

Ул чаклардан инде күп еллар үтте... Айсинә ике ир бала әнисе. Олысы – Айрат, кечесе – Сәет. Балаларның берсен артык, берсен кимрәк яратып булмый, диләр. Күрәсең, Айсинәнең йөрәге бу аксиомага буйсынмый. Айрат улын ныграк ярата ул. Үз каны булмаса да... Улының игътибарлылыгы, кайгыртучанлыгына торып-торып шакката Айсинә. Кайдан килгән икән аның яралы йөрәгенә шуның кадәр мәрхәмәт?!

Мәхәббәт дигән нәрсә бергә яши башлагач, эреп югала икән...

Хикәя

Матур иде аның ире. Һәрвакыт үзен тәрбияләргә, матур итеп киенергә яратты. «Моны минем вазыйфа да, дәрәҗә дә таләп итә», – дия иде. Гөлфия белән алар икесе ике төрле. Мәхмүт озын буйлы, горур кыяфәтле, ә Гөлфия кыска гына буйлы, чәчләренә инде чал күренә, үзен тәрбияләргә дә бик яратмый. Дөресрәге, вакыты юк. Гаиләне тартып бару аның өстендә чөнки. Тормыш мәшәкатьләренә чумып ул үзен онытты, ә Мәхмүт хатынының тәрбиясендә, көннән-көн чәчәк атып, һәркем күзе төшәрлек иргә әйләнде.

Руслан әйткән назлы, җылы сүзләр күңелне җилкендерә. Ялгыз йөрәккә йомшак сүз – җан җылысы кебек...