Поезд алга ургый. Янымда утыручы ике ханымның тавышы да, тәгәрмәчләр агымына кушылып, келдер-келдер колагыма агыла: — Авыр, ямьсез замана. Мин дә бәхетсезләрнең бәхетсезе ... — диде аның тәрәзә буенда утырганы, авыр көрсенеп. — Әй, битәрләдем дә инде Азатны... Бигрәк тәмсез телләндем. “Икенче эшкә урнаш. Бу өч тиен акчага ике баланы ничек карыйм да, гаиләне ничек алып барыйм? Үз гомеремдә минем дә кешечә киенәсем, рәхәтлеккә коенып яшисем килә” — дип, көн саен ишектән кайтып килешкә ана эт сыман таларга керешә идем.
