№ 2, 2017

Улы йөргән кызын таныштырырга алып кайткач, Наилә чак кына артына аумады. Ул үзе тышкы кыяфәтен бик кайгырта торган хатыннардан.

Хикәя

Поезд китәргә берничә минут калып бара. Бәхетенә, Сәлим купеда ялгызы гына кайта икән. Аның янына керүче булмады. Мондый бәхет бик сирәк эләгә ул поездда. Рәхәтләнеп кайтам икән, дип уйлап та бетерә алмады, купе ишеге ачылды. Тәгәрмәчле арба сумкасын өстерәп, зәңгәр куртка, башына бизәкле шәл ябынган, сулуына капкан әби килеп керде. Менә кайттым ялгызым гына, хәзер башланачак, дип уйлап йөзен чытып куйды Сәлим.

иләр генә ишетмәдем шул минутта... Камилне алыштырганнар диярсең: йомшак телле кеше ут чәчүче аждаһа сыман. Баланы үзенеке итеп танымый...

Шәмсиянең эчендә кайнаган сорауларын сизгән кебек, Сәкинә сүз башлады: «Шәмсия, син Мөнирне авыру дип уйлый күрмә, шушы яшенә җиткәнче, бик күп авырлыкларын да, кайгы-хәсрәтен дә кичергән кеше ул».