Блоги
Бергә янарга...
...Бу җәйдә мин, кырмыскалар кебек үк, бакча өенә ияләштем. Кырмыскалар үз вакыты белән өйне ташлап, бакчага чыгып киттеләр, ә мин калдым. Миңа монда рәхәт. Шәһәрдәге шаудан туеп, күңелне ял иттерергә кайтам.
...Бу җәйдә мин, кырмыскалар кебек үк, бакча өенә ияләштем. Кырмыскалар үз вакыты белән өйне ташлап, бакчага чыгып киттеләр, ә мин калдым. Миңа монда рәхәт. Шәһәрдәге шаудан туеп, күңелне ял иттерергә кайтам. Берүзем. Әлбәттә, мондый көтеп алган ялгызлык өч көннән дә күпкә бармый (күпкә бара да алмый!), шулай да ялгызлыкның нәкъ шушы төре күңелгә ял бирә. Балалар көләләр: «Син анда, әни, телеңне ял иттерергә барасың инде!» − диләр. Шулай инде, ел буена лекция укыган укытучы кешенең ялга иң мохтаҗ әгъзасы – теле. Һәм баш мие. Тел, ярый инде, шәпләп ял итеп кайта, ә менә баш мие ял итәргә теләми. Үҗәтләнә. Менә әле дә беркадәр салкынча һәм юеш җәйге кичтә ягылган камин каршына утырып, мине уйга чумарга мәҗбүр итә. Камин дип, шул ук учак инде. Элеккеге авыл йортларындагы «казан асты». Авылда беркем дә су кайнатырга йә кош-кортка бәрәңге пешерергә дип ягылган учакка мөкиббән китеп карап утырмый. Ә безгә тансык. Шәһәр кешесе теләсә нинди иң гади әйбердән могҗиза ясый белә бит ул. Ялкын телләре утын пүләннәрен ялмап алганчы, шактый вакыт уза.
Мич кабызу – үзе бер талант. Һәркемгә дә бирелмәгәндер, күрәсең. «Бисмилла»ны әйткәннән соң, күңелгә, нишләптер, Мауглиның утлы чүлмәккә карап пышылдаган сүзләре искә төшә: «Мы с тобой одной крови − ты и я!» Утның җаны, чыннан да, бардыр кебек тоела.
Менә утын пүләннәре дөрләп янып китәләр. Яналар-яналар да, бераздан ялкын сүрелә башлый. Дөрес корылган учакта шушы мизгелдә кайсыдыр пүлән янып бетеп, авып төшәргә тиеш. Ул учакны кымшатып җибәрә, учак яңадан дөрләп кабынып китә.
Учакка карап утыра-утыра, баш мие хәрәкәтләнә башлый...
Безнең тормышыбыз да шулай бит... Гаилә тормышы. Дөрес корсаң, мәхәббәт ялкынын яңадан кабызып җибәрергә мөмкин. Дөрес кормасаң, кемнеңдер читтән килеп учакны болгатып җибәрүен көтәргә кала... Ярый ла, болгатып кына калсалар... Су сибүләре дә бик мөмкин.
Көннәрнең берендә ит кыздырырга яккан учактагы утыннар янып бетәр-бетмәс, яңаларын ташлыйсы иткән идем, улым туктатты: «Туктале, әни, болары бергә янып бетсен. Аннан күмере тигез булмый аның».
Кызык...
Тигез, ахактай матур, җемелдәп торган кайнар күмерләр калсын өчен, бергә янарга кирәк шул.
Бергә янарга!..
-
Язмыш
Үлчәүләре бармы мәхәббәтнең?!
– Илшатны югалтуны бик авыр кичерде ул. Бер ел яшәмәде дә бугай... Бу югалту белән берничек тә килешергә теләмәде, моңа ышанмады. Хәзер нишләргә соң миңа, дип аптырады. Илшатсыз тормыш була алмый кебек тоелды аңа... Мин бу тарихны, әлбәттә, Гөлфиянең үз авызыннан тыңларга теләгән идем. Без аның белән очрашуларны гел күчердек, ә аннан ул: «Юк, булдыра алмыйм...» – диде. Гөлфия хаклы: хатирәләрне барлау – яраларга кабат кагылу белән бер... Аларның мәхәббәт тарихын сөйләргә миңа Илшатның әнисе Роза ханым, туганнары булышты.
-
Күңелеңә җыйма
Бәхеткә юл
Ул көнне Мәдинә тимер юл вокзалына ничек килеп җиткәнен аңламады. Бары тик: «Балам, бар да яхшымы?»– ди сорап, әкрен генә кулына тиюләреннән айнып китте. Ул пассажирлар өчен көтү залында утыра икән. Кеше күплегенә дә, шау-шуга да игътибар итмәгән. Нәрсәгә килде соң әле ул монда? Ә, әйе, әти-әнисе янына кайтып китмәкче иде бит. Тик ничек аларга кайтып күзләренә күренергә?! Оятың кая куярга? «Кызым...» Ул сискәнеп китеп, күршесенә карады. Тәгәрмәчле сумкасын янына куйган кечкенә генә буйлы таныш булмаган апа. Карашында кайгыртучанлык чагыла... Мәдинәнең күңел буасы ерылып китте...
-
Күңелеңә җыйма
Әтинең әнигә нигә хыянәт итүен белдем
Дөрес эшлимме, әллә юкмы сезгә язып, анысын белмим. Тик күңелне дә бик бушатасы килә.
-
Проза
Рәнҗеш
Кызым, балакаем ташла син аны, бер хыянәт иткән кешегә мәңге ышанма син, бер саткан мең сатар, дип юкка гына әйтмиләр...
-
Язмыш
Күкләрдә язылса...
Кайбер язмышлар безнең редакциягә үзләре «килеп керә». Фәрвизә апа ВАФИНА, һичшиксез, шулар арасыннан күңелгә кереп кала торганнарының берсе. Операциядән чыгып килүе генә иде аның. Оныгы Динарага шул көнне үк бер үтенечен җиткергән: «Чистайга кайтып киткәнче, «Сөембикә» редакциясенә алып бар әле мине...»
Комментарий юк