Кар ява

Буранланып яңа еллар керә.

Ак аргамак – давыл яллары –

аргы очтан оча бирге очка,

сыкы чәчле кышка юл ярып.

Иске елдан чыгам изге юлга –

җир карасын каплап, кар ява.

Кар өстендә, акка кара булып,

карганалар ала каргалар.

Каргышлары оча аргы очка.

Безнең очта бәйрәм-нарасый!

Аргамакның ялкын-ялын кочып,

барасы да әле, барасы! –

Зәмһәрирләр белән сызгырышып,

Зөлхиҗәләр белән биешеп!

Көтә мине кары кагылмаган

көмеш кыңгыраулы бер ишек!

Кагылырмын –

кар-бизәкләр сибәр

кыңгырауның көмеш чыңнары.

Кышкы бураннарга уралып бара

серле хыял, кырыс чынбарлык.

Берәүләргә – салкын кар бөртеге,

берәүләргә – йолдыз, энҗеләр!

Карны кар дип белгән син акыллы,

ак чәчәкләр күрәм мин җүләр.

Җил-давылда җылы яңгыр күрә –

кыр-далада бүген ил күзе.

Игенченең хыялында шаулый

Уҗымнарның яшел диңгезе.

Уең нинди, шундый төскә буя –

Өр-яңадан дөнья агара!

Җир карасын, кыр ярасын каплап,

Өметләрне аклап кар ява.

«Сөембикә», № 1, 2015.
фото: http://pixabay.com