9 сентябрь 2020 яңалыклары

Шикәрне – ак үлем дигәнне барыбыз да ишеткән бар инде. Ул, чынлап та, иң зыянлы әйберләрнең берсе булып санала.

Минем исемем Алия. Казан үзәгендә яңа йортларның берсендә ирем, ике балам белән яшибез. 3 бүлмәле зур фатирыбызга ярты ел элек кенә күчтек. Ипотека түләп торабыз.

Матурлыгын, гәүдәсенең зифалыгын яшерергә тырышкандай итеп сөялгән ул чаттагы баганага. Бөтен бәдәне аның усак яфрагыдый калтырый, ачлыктан үә махмырдан. Ара-тирә башын күтәреп үткән-сүткәнгә карап кала. Нәүмиз. Үзен үзе күралмый. Вөҗүде аның мескенлек белән өретелгән. «Неужели бүген дә ач калырмын? Баш чатный, тән – арык, кәеф юк. Балаларга ашарга юк. Ярый әле, күрше апасы катыктан өзми – кайвакыт сыек каймак бутап бирә. Тәмле-е...»

Ул – ут кебек! Сәхнәдә дә, эфирда да, тормышта да! Тамашачы аның аптырап, югалып калган чагын хәтерләмидер. Юктыр... Гөлназ бит ул! Чая, җитез, тапкыр!