«Китмә!» (4)

Башы: 1 - http://http://syuyumbike.ru/medeniyat/proza/?id=7591
2 - http://syuyumbike.ru/medeniyat/proza/?id=7599
3 - http://syuyumbike.ru/medeniyat/proza/?id=7613

Чыңгыз аккошын төшкә кадәр ясап та бетерде. Миләүшә канатларын як-якка җәеп, күккә ашкынучы аккошны әле туган йортыннан очарга гына җыенган Айсылуга охшатты. Кызның кабере өстендә бу аккошны күргән һәркем вакытсыз китеп барган йөрәк җимешен кызганып куяр, үлеменең сәбәпләрен сорашыр, әнисенең тирән кайгысын уртаклашыр. Чыңгыз бөтен күңелен биреп эшләгән эшенең яхшы килеп чыгуына бер сөенсә, аны күргәч, Сабирәнең ярасы тагын да тирәнрәк китүен уйлап, көенеп тә куйды. Эштән азрак ял иткән арада Миләүшә белән туйга чакырыласы кунакларны тагын бер кат барлап чыктылар: кайсы килә ала, кайсы килә алмый – һәркайсын билгели торгач, җитмештән артык кеше булды. Әнисенең хәлләрен белергә кергән Динар, әтисен өйдә күргәч, әллә ни аптырамады.
– Нихәл, картлач, кәефләр ничек? – дип, әтисенең кулына шапылдатып алды. Ул өйгә кергәндә, әнисе зал идәнендә абаланып тезләнгән килеш, нидер җыештыра иде.
– Әни, идәнне һаман син юасыңмыни, киленең бар түгелме соң?
Динар, торырга булышыйм дип, әнисе янына килгәч кенә, идәндә ватык пыялалар эчендә яткан үзләренең туй фотосын күрде.
– Ватылдымы, яңасын китерермен, борчылма, әни!
Миләүшә искәрмәстән генә улына күтәрелеп карады.
– Фирая нихәл, онык нихәл? Икесе дә сәламәтләрме, улым?
Динар, нишләптер, әнисенә туры карамый гына:
– Баланы иртәгә алып чыгам, – дип куйды.
– Ә Фирая? Ник икесен бергә чыгармыйлармыни, улым?
– Әлегә юк шул, әни. Фираяның саулыгында проблемалар бар.
Динарның тавышы карлыгып, борчылып чыкты. Ана моны бик тиз сизде. «Баласын яңа гына тапкан хатын-кызны юкка гына имчәк баласыннан аермаслар, димәк, бик мөһим борчу бар!» Уйлавын-уйлады Миләүшә, әмма улына гына сиздерәсе килмәде.
– Табиблар ни ди, улым?
– Гинеколог белән сөйләштем мин, узар дигән иде. Фирая бик күп кан югалтты, азрак басылып торган кебек була да, яңадан башлана. Шуңа хәле дә юк. Баланы имезде инде ул, хәзер менә аны гинекологиягә күчергәч, нишләрбез. Ятарга туры килә әле, әни, аңа.
– Улым, ә оныкны кем карар соң?
– Фираяның сеңлесе эштән бер айга сораган, аннары нишләрбез, әле уйламадык.
– И, Ходаем, ник кенә бу кадәр сынауларны безгә өясең икән? Ничекләр генә түзеп, яшәп бетерермен бу тормышны?! – Миләүшәнең күзләрен яшь тамчылары каплады.
– Көтик әле, әни, хәзер медицина көчле бит, бәлки берничә атнадан рәтләнеп тә китәр.
Миләүшә идәнгә чәчелгән пыяла ватыкларын учында кыскан, күрәсең, уч табаныннан кан саркып чыккач кына авыртуын сизде.
Тән җәрәхәте уза ул, төзәлә, ә менә яраткан ире ясаган җәрәхәт озакка тартылыр кебек. Ир кайгысына Динар белән Фирая борчулары да өстәлгәч, Миләүшәнең тәне камырга әйләндемени – йомшады, сулкылдап елап җибәрде.
– Я, я, әни, син нәрсә инде, бирешмә әле. Киленең дә җайланыр, бәлки, әти дә кире өйгә кайтыр әле, ярата ич ул сине! – диде улы, хатынның уйларын сизгәндәй.
Улы әнисен култыклап диярлек юыну бүлмәсенә алып чыкты. Әнисенең учындагы пыялалары чүплек савытына төшкәч, учларының никадәр киселгәне күренде. Миләүшәнең учы яргаланып киткән, аннан туктаусыз кан саркый иде. Юып, спиртлы мамык, бинт белән учларын бәйләп куярга туры килде. «Менә авыртмас башка тимер тарак, аякларның йөрмәве генә җитмәгән, инде куллар да эшкә яраксызга әйләнде!» – дигән уйлар Миләүшәнең миен бораулады.
Динар әнисен кочаклап диярлек, кухняга алып керде, чәй ясап бирде.
– Я, тынычлан, әни, әйдә бергәләп чәй эчик, алайса, гараждан әтине дә чакырам, мин дә утырам, – дип, тышка чыгып китте.
Өйгә кергән иренең сораулы карашларына хатын ашыга-кабалана җавап бирергә тырышты.
– Залда китап өстәленнән тузаннар сөртмәкче идем... шул инде... тыңлаусыз аяклар... ялгыш ычкынып китте култык таяклары да... менә Динарларның рамкадагы туй фотоларын ваттым... кулларым ничек киселгәнен дә сизми калдым... Кемгә иркәләнеп, аркаланып ятарга булыр инде... белмим дә, – дип куйды.
Ире хатынына сынап карады. «Юкка гына кулыннан төшмәгәндер фото да, миңа белгертми торган борчуларың бар инде синең, Миләшем», – дигән төсле иде ул карашлар.
Бергәләп чәй эчтеләр. Бу юлы гомер булмаганча – Миләүшә түгел, чәйне аңа ясап бирделәр. Динар өйдән бала кирәк-яраклары алырга кайтып китте. Чыңгыз да, Миләүшә белән саубуллашып, зиратка ашыкты.
– Үзеңне сакла, юкка-барга борчылма, Миләш, син улларыбызга бик кирәк әле!
– Ә сиңа? Сиңа кирәкмимме, Чыңгыз?
Ире хатынының бинт белән уралган кулына кагылды:
– Миңа да... кирәк син!
– Кирәк булгач, нигә китәсең соң, җаным?
– Түз син бераз, Миләш, түз, яме!
– Күпме түзәргә, күпме? Сабирә кебек гомер буенамы? Чыңгыз, Чыңгыз!
Ире дәшмәде. Башын иеп өйдән чыгып китте.
Миләүшәнең учлары үтереп әрни, ә йөрәк әрнүе тагын да көчлерәк. «Фирая гына тизрәк терелсен иде. Оныгыбызга исем дә кушасы бар бит әле. Әле тууга имидән аергач, бала нишләр икән? Фираяның сеңлесе малайны ничек карар, туймасмы? Әгәр өйгә алып кайтсалар, Гөлира караша алмасмы? Балдызы белән йортта ялгыз ир-атка – улына да читен булыр бит әле. «Түз, түз», диде дә, бу Чыңгыз ниләр уйлый икән? Сабирә тимер аккошка ни дияр икән? Чыңгызның көне буе монда булуына ничек карар, миңа рәнҗемәсме инде?»
Уйлар, уйлар... Миләүшәнең башы тубал булды. Бакчага чыгып, аз булса да һава сулыйсы килде.
Тәрәзә каршындагы пар миләшкә карап, күңеле тулды. Әле кайчан гына утырткан иде ире, нинди биек булып үсеп киткәннәр. Берсенең берничә ботагы корыган, яфрак чыгармаган икән! Чыңгыз килгәч, кистерергә булыр. Икенчесе тәлгәш-тәлгәш миләшләре белән урам як тәрәзәсенә үк кагылып тора, әйтерсең лә, өйдәге хәлләрне күзәтә. «Ничек яшисез, ник әле болай пар яшәп, аерылып куйдыгыз. Менә бездән – миләшләрдән үрнәк алыгыз! – диләр сыман миләшләр дә. Хатын ботаклары корыганына бинтлы куллары белән кагылып куйды. «И, миләшкәем, синең дә үзәкләрең өзелгән, ахры, салкын ачы җилләр сарылдымы, нишләп болай яфраксыз калдың әле? Әй бу тормышның җилләре! Мине дә менә кискәли дә кискәли! Бүген дә менә... Динар улымның туй фотосы юкка гына ватылмагандыр... әллә Фирая белән бер-бер хәл булырмы... юк, юк, башыма ялгыш кына да бу уй кермәсен. И Раббем, сакла, оныгыбыз хакына сакла берүк киленемне!» Миләшләр Миләүшәнең зарын сүзсез генә тыңлады да тыңлады.
Көннең узганы сизелмәде дә. Иртән Динар әнисен килеп алды.
Малайга исем куштырырга уйлаганнар икән. Кеше күп чакырмаганнар: мулла да Динарның эш урыныннан дус егете, Миләүшә һәм Булат кына. Улының балдызы чая, үткергә охшаган. Аш-су әзерләп йөгереп кенә йөри, шунда баланың да юешләнгән астын алыштырып ала. Миләүшәнең киченнән борчылулары юкка чыкты.
Малайга Динислам дип исем куштылар. Тупырдап ята сабый, бик тере, тавышы да каты чыга. Еларга тотынса, өйнең тәрәзәләре зеңләп куя.
– Абый нигә шулкадәр катлы исем таптыгыз инде, ярамаган идеме җиңел генә Марат, Артур кебек исемнәр?
– Фирая шулай теләде, Динислам атлы абыйсы булган аның, бик яшьли үлгән... Абыйсы бик яраткан Фираяны, шуңа менә: «Малай тапсам, абый исемен кушармын», – дип әйткән иде. Матур исем бит! Безгә бик ошый, – диде Динар.
– Бик матур, мәгънәле исем, улым, бәхете, саулыгы белән пар канатлы булып үссен сабый! – дип куәтләде улын Миләүшә дә. Мулланы озаткач та, өйдәгеләр Фирая белән телефоннан сөйләшеп хәлен белделәр, улының тавышын ишеттерделәр. Оныгының хәлен белешеп Чыңгыз да Динарга шалтыратты: «Кичкә таба кереп, күреп чыгармын», – дип тә өстәде.
– Мин менә бернәрсәне аңламыйм, хет мине орышыгыз, хет ни әйтегез. Әти үзе башка хатынга чыгып китте, килә-китә, берни булмаган төсле йөри. Сез дә берни әйтмисез! Кертмәскә кирәк аны берәр тапкыр. Бу бит... бу бит... мыскыл! Ну телем әйләнми, сүзем җитми аны эт итеп сүгәргә!
– Улым! – дип ярсып куйды Миләүшә. – Син ни сөйлисең? Сез дип өзгәләнеп тора бит әтиегез! Әле бит синең туйны уздыру артыннан да синнән күбрәк ул чаба!
– Чапмасын, кем кушкан аңа?! Мин сорамадым. Арты пычрак – шуңа чаба!
– Их, балам, балам, каян шундый таш бәгырьлегә әйләндең син? Менә абыеңнан үрнәк алсаң иде азрак!
– Абый, абый, һаман шул абый! Менә ул әтидән үрнәк алган – ике хатын белән яши – үз хатыны да бар, балдызы да!

* * *
Минутлар минутларны, сәгатьләр сәгатьләрне куа-куа өч көн узды. Чыңгыз да әллә онытты, әллә башка борчулары өерелеп килдеме – йортта күзгә-башка күренмәде. Миләүшә шалтыратып та карады, җавап булмады. Аптырагач, улларына әтиләренең хәлен белергә кушты. Чыңгызга охшамаган бу: бернинди хәбәрсез өч көн, өч төн!
Миләүшәнең йөрәге юкка кысып-кысып ярсымаган икән: дүртенче көн иртән сакал-мыеклары каралып үскән, үзе йончыган Чыңгыз килеп керде. Хатын имәнеп китте. Һәрчак битен чиста йөртә торган иренә ни булган? Ире хатынны күз карашыннан аңлады.
– Су бир, йөрәгем яна! – ир турыдан-туры кухняда табак-савыт юып торучы Миләүшә янына узды. Хатын аны-моны сорамады, Чыңгызның пар күгәрченнәр төшкән бизәкле зур бокалына чәй агызды.
– Салкын су, салкынны бир! Чәй эчәрлек хәлдә түгел мин, Миләш!
Миләүшә икенче чынаякка краннан салкын су агызды да иренә сузды. Иренең куллары калтырый, үзенең өсте-башы бөгәрләнгән. Киеменә сыңар мамык та кундырмый торган Чыңгыздан җилләр искән! Менә сиңа яшь хатынлы ир! Сабирә нишләп бер дә иренең өстенә күз төшерми икән?! Миләүшә, аяклары тыңламаса да, Чыңгызның күлмәк-чалбарларын гел карап йөртте: юды, үтүкләде, һәр киемен таслап, элгечләрдә генә саклый иде.
Бокал тулы салкын суны голт-голт итеп эчеп куйгач, Чыңгызның калтыравы бераз басылды сыман.
– Алла каргады мине! Үз кыланмышларым үземне җәзага тотты, шул кирәк миңа! Күземә генә карап торган алма кебек хатынымны ташлап чыгып кит, имеш! Шул кирәк миңа! Үзем корган гаиләнең кадерен белмичә...
Миләүшә иренә якын ук килеп, сыңар кулы белән аның иңбашына таянды:
– Чыңгыз. җаным, яле куркытма, рәтләп сөйлә, аңлат, ни булды?
– Булды гынамы соң?! Ай булды! Бөтен күгемне кара болыт каплады! Күземә берни күренми, Миләш!
Иренең тагын ярсып китүеннән куркып, Миләүшә Чыңгызның тирләгән чәчләре маңгаен каплаган башын күкрәгенә кысты.
– Тынычлан! Хәзер яхшылап аңлат!
Чыңгыз үз халәтен аңлатырлык бу авырлыктан ничек чыгарга белмичә, хатыны күкрәгенә капланган килеш: «Уф!» – дип куйды. Миләүшә иренә юату сүзләрен эзләп карады – авызыннан чыкмады.
– Сабирә, Сабирә! – диде дә Чыңгыз туктап калды.
– Ни булды Сабирәгә? Талаштыгызмы, сиңа ямьсез сүзләр әйттеме?
– Сабирә...
– Исәндер бит Сабирәң? Әллә кызы артыннан ул да китеп бардымы, Ходаем?
– Исән лә!
– Соң, исән булгач? Чыңгыз кинәт кенә торып басты да кухнядагы тәрәзә каршына килде.
– Безнекендә – пар миләш әнә! Аның бакчасында – каен!
– Кем нинди агач ярата бит инде, җаным, агачларның ни катнашы бар монда?
– Бик бар, бар катнашы! Каен агачы тәрәзә каршында булса, өйгә бәхетсезлек киләсен көт тә тор! Ни пычагыма утырткан ул каеннарны?!
– Теге көнне аккошны зиратка илттем бит... шул менә – утыра Айсылу кабере өстендә... «Сабирә, я, менә кызыбызны ясап алып килдем», – дим. Ул ләм-мим. Ник бер күтәрелеп карасын! Аны култыклап янга утырттым. Кабер өстендәге баганага аккошны беркетеп кенә бетердем, килеп ябышмасынмы аккошка.
– Мин дә очам, бергә очабыз бу кош белән мин дә! – ди, көне буе шунда утырган кабер өстендә, күлмәкләре сары балчыкка буялып беткән. Күзләре кызарып, шешеп чыккан. Елаган да елаган инде ул. Чак өйгә алып кайта алдым.
– Соң?
– Нәрсә соң? Сабирәне кичә төнлә хастаханәгә салдым. Тынычландыра алмадым мин аны. Өч көн буе ятмады, йокламады, ашамады-эчмәде. Бакчадагы каенга чыга да сарыла, чыга да сарыла... Каенны кочаклап: «Кызым, җимешем, ник дәшмисең, бер генә эндәш инде!» – дип, каен белән сөйләшә. Кичә төнлә шул каенны кисеп маташа, кечкенә пила тотып чыккан. «Кызымны шушы каен гына үтерде, мин дә аны үтерергә тиеш, яшәмәсен минем янда!» – ди, үзе үксеп елый, ачыргаланып кычкыра. Өстендә дә йокы күлмәге генә, алып кермәкче булып карадым, тыңламады. Җиңә алмагач. «Ашыгыч ярдәм» чакырттым. Алып киттеләр. Үзем дә озата бардым. Юл буена кычкырды. Күзләре калайланып киткән.
– Их, Сабирә, Сабирә!
– Сабирә – психушкада! Мин менә шуннан кайтып килешем. Йөрәгем яна. Ник болай булды ул, Миләш?
Миләүшә иренә ни актан, ни карадан җавап кайтара алмыйча, гаҗизлектән чыгу юлларын эзли, кирәкле сүзләре каядыр ерак яшеренгән төсле – табылмый.
– Язмыш сынавы бу, Чыңгыз!
– Язмыш, язмыш, әйтерсең лә, минем сезне бәхетсез итүемә язмыш гаепле?! Мин үзем гаепле, үзем, – Чыңгыз кулларын йодрыклап, күкрәген төйде дә төйде. Нәрсә Сабирәне еллар буе көттереп яшәргә язмыш куштымы? Айсылу кызымны, үләсең килсә, дус кызыңның туена бар, дип язмыш озаттымы? Улымның никахы көнендә йортны калдырырга да язмыш боердымы? Гомер буе минем күзләремә генә карап торган хатынымны – сине рәнҗетергә дә, бәлки, язмыш әйткәндер? Юк, Миләш, мин, мин генә гаепле боларның барысына да! Шуңа менә сынауларын салып кына тора шул язмыш дигәнең! Миңа нишләргә? Мин бит кызымның мәете чыккан, Сабирәне бәхетсез иткән ул өйдә яши дә алмыйм хәзер – чит нигез ул миңа! Һәр бүрәнәсенә йөрәк җылымны салып корган нигез түгел, аңлыйсыңмы син шуны, Миләш?!
Хатын ни дияргә белми, аптырап, иренең болай өзгәләнүенә җавап бирергә дә, бирмәскә дә кыймыйча, Чыңгызның иңбашына кулын гына куйды. «Үзең бит шулай теләдең, ирлек көчен тоеп яшисең килде, ә мин сиңа аны хәзер барыбер бирә алмыйм, үзең сайладың бу язмышыңны», – дип әйтергә уйласа да, дәшми калуны хуп күрде. Кайчакта дәшмәү алтын бәһасе тора ул – Миләүшә моны белә.
– Әйдә, чәй эчеп куй әле, менә үзем үстергән үләннәрдән чәй пешергән идем, бәлки, бераз тынычланырсың, – дип, иренә чәй ясарга кереште.
– Мине хәзер чәй генә тынычландыра алыр микән, Миләшем?
– Хастаханәдә булгач, Сабирәгә дә ярдәм итәрләр, җайланыр, әйбәт кенә яшәп китәрсез, – диде Миләүшә.
– Их, Миләш, бигрәк олы йөрәкле инде син! Берсе булса: «Дөмексен шунда психушкада, безне аерды, үзе дә бәхет күрмәде, бетсен!» – дияр иде... Ә син... көндәшеңә дә бәхет телисең!
– Мин сиңа рәнҗи аламмыни, җаным?! Йөри алмый түшәмгә карап ятканда да, өметеңне өзмәдең ич син, мине аякка бастыру өчен ниләр генә эшләмәдең! Күтәреп су буйларына, урман аланнарына алып баруыңны мәңге онытасым юк. «Кыр чәчәкләре иснисем килә!» – дисәм, кырыкмаса кырык төрле эшеңне ташлап, кыр чәчәкләре җыеп кайттың, «Тау битеннән үзем өзеп җир җиләге кабасым килә», – дидем, җиләкле урын эзләп, тауда күтәреп йөргәннәрең әле төшемдәге кебек сагындыра... – Миләүшәнең күзләрен яшь пәрдәсе каплады. Туктап калды. – «Син бит миңа баһадир уллар табып бирдең!» – дип, бәйрәм саен алып кайткан бүләкләрең белән бүлмәм тулы... Китмә син, Чыңгыз, китмә! – хатын иңгелдәп елап җибәрде. – Китмә! Мин синсез яши алмыйм! Син бит миңа – сулар һавам, эчәр суым кебек! Син бит – минем йөрер аякларым да! Син, син.....
Миләүшә сүзләрен әйтә алмыйча, үкседе дә үкседе. Әлеге мизгелдә ике бәхетсез җан үзләре корган бәхет учагына ялкын өстәделәр.
– Мин Марсны чакырган идем... Сабирәнең өй тирәсен җыештырасы иде... Төзәткәлисе урыннар да бар икән анда... Җыеныйм әле мин.
Миләүшә инде азрак тынычланган, ирен тоткарлап булмасын аңлаган, аның теләгенә каршы килүнең урынсыз булуын төшенгән иде.
– Ярар. Син теләгән чагыңда өйгә кайта аласың. Бу нигез сине һәрчак көтәчәк, Чыңгыз! – диде.
Ире чыгып китте. Миләүшә култык таякларына таянып тәрәзә каршына килде. Чыңгызны гел шулай тәрәзәдән карап, күмелгәнче озатып калырга күнеккән гадәте тартып китерде аны. Ире гайрәтләнеп түгел, боегыбрак атлый, машинасына кереп утырыр алдыннан борылып карады – нәкъ элеккечә. Элек тә шулай хатыны тәрәзәдән карап торганны белгәнгә, яратып кул изи иде. Бүген дә моңсу чыраена аз гына елмаю төсмере кундырып, Миләүшәгә кул изәде.
Нинди якын, кадерле иде бу мизгелдә бу ирнең кул болгавы. Миләүшә ирен тагын да ныграк яратуын аңлап, аңа баш селкеде.
Ире киткән минуттан ук аны сагынуын, үзе яныннан бер генә минутка да җибәрмәс булып өзгәләнүен Чыңгыз да беләдер, сизәдер. Әнә бит Миләүшәнең тәрәзәгә киләсен белгән! Юк, кайтачак, кайтачак аның ире! Ишекне киң итеп ачып кабат керәчәк, ризык алган пакетларын куеп та тормыйча, хатынының ике як битеннән үбеп алачак әле ул! Ә Сабирә нишли икән, ничек икән хәлләре мескенемнең? Терелеп кенә китсен инде, минем Чыңгызымнан башка үз бәхетен табарга насыйп ит, Ходаем, шул Сабирәгә дә!..
Миләүшә үзләренең йокы бүлмәсенә кереп, кулына Мәхмүт хәзрәт биргән Коръәнне алды. «Бик авыр чакларыңда, шушы китапны күкрәгеңә кысып кына торсаң да, җиңеллек сизәрсең!» – дип биргән иде яшь хәзрәт. Миләүшә бәрхет тышлы Коръәнне йөзенә куеп, белгән догаларын укып теләде: «Раббем, белеп һәм белми кылган гөнаһларым булса, гафу итсәнә, ирем белән бергә корган нигезебезнең хуҗасы булып, тигезлектә, мәхәббәттә яшәтсәң иде!» Яшел бәрхет тышлыкка Миләүшәнең күз яшьләре бер-бер артлы коелды.
Шулчак ишек тавышы ишетелде. Булат белән Гөлира төшке ашка кайтканнар икән. Улы күңелсезрәк күренә, эшендә берәр нәрсә булганмы, әллә инде туй көне якынлашу шулай уйчанландырганмы?
– Улым, ничек, туйга чакырыласы кунакларга хәбәр биреп бетердегезме?
– Бирдек инде! – улының җавабы бик төксе, кырыс чыкты. Миләүшәнең йөрәге кысып куйды. Шулкадәр кадерләп үстергән улын бу айда алыштырып куйганнар диярсең, нишләп болай үзгәрде соң әле бу бала?
– Балам, берәр борчуың бармы әллә, чыраең да бик әйтүле түгел?
– Я, әни, юк-бар белән аптыратма әле, болай да мием кайный.
– Соң туй кирәк-яракларын әтиең кайгырткан иде ич инде, тагын ни җитми соң, улым?
– Менә бит, Гөлира монда ияләшә алмый, – дип куйды улы. Әнә сәбәп нидә икән!
– Гөлира, балам, аңлат әле!
Әллә чәй кайнар булды, әллә эчтән борчылуымы – килен чәй ясап торган чынаягын кулыннан төшереп җибәрде. Чынаяк пыр тузып идәнгә сибелде. Миләүшә ник сораганына үкенеп, инде кухнядан чыгып китәргә үк уйлаган иде дә, улының эндәшүе туктатты:
– Әни, син безне аңларга тырыш, но ошамый бездә аңа, ошамый и все! Йоклый алмый төне буе изаланып чыга ул бездә. Миңа да йокы бирми. Туйлар узгач, квартирага чыгарбыз без, бер квартира сөйләшеп куйдым мин. Бәя дә түгел, унбиш мең генә сорыйлар.
– И, улым, улым! Син дә өметемне өзәсең инде!
Миләүшә күз яшьләрен күрсәтмәс өчен, үз бүлмәсенә кереп китте. Кайда ялгышты соң, ник мондый каты бәгырьлегә әйләнде аның йөрәк җимеше?! Янәшәсендә Чыңгыз булса, болай ук авыр да булмас иде. Булат әнисеннән кереп гафу үтенүне дә кирәк санамады. Ишек шап итеп ябылгач кына, Миләүшә йокы бүлмәсеннән чыгып, кабат кухняга керде. «Итәктә чакта сөйдерә, итәктән төшкәч, көйдерә бала!» – дип юкка әйтмәгәннәр икән – әнә бит никахына атнадан артык кына узса да, улы танымаслык булып үзгәрде дә куйды.

дәвамы: http://syuyumbike.ru/medeniyat/proza/?id=7634
фото: https://pixabay.com