Безнекеләрме?

Бу арада йөрәкләр янып йөри әле. Дүрт яшьлек Чаллы кызын әнисе белән бергә балалар газетасының беренче битенә фотога төшәргә чакырган идек. Әнисе безнең белән татарча сөйләшә, ә кызына эндәшкәндә шундук русчага күчә. Иң кызыгы – аңлый бит кызы татарча. «Авылда дәү әнисе белән татарча сөйләшә ул», – дип ханым үзе үк әйтеп тора. Һәм шунда ук үз сүзләренә каршы килә: «Аңлагач, ярый инде». Аннан соң бу фикерне тагын да үстерә әле: кирәк булса, үскәч үзе (!) өйрәнер, янәсе, иң мөһиме менә  – инглиз теле. Тик... белә микән соң бу яшь ханым чынлап та тормышта нәрсәнең мөһим икәнен?  

Шушы урында бер классик хикәя (авторын хәтерләмим) искә төште әле. Эчтәлеге (якынча) болай: чишмәгә суга төшкән өч хатын сөйләшә: «Минем улым шулкадәр матур җырлый», – дип мактана берсе, «Минем улым спортчы, сез аның мәтәлчек атынуын күрсәгез!» – ди икенчесе, ә өченчесе эндәшми. «Ә синең малаеңның нинди һөнәрләре бар?» – дип сорыйлар хатыннар аннан. «Әллә ни юк та шикелле...» – дип җавап бирә әни кеше.  

Болар көянтә-чиләкләрен күтәреп кайтырга чыгалар. Су юлында каршыларына малайларның өчесе дә очрый. Берсе кычкырып җырлап җибәрә – шәп җырлый, икенчесе мәтәлчек ата – артыннан күз иярми, өченчесе исә йөгереп килеп әнисенең авыр көянтә-чиләкләрен ала.  

– Ничек безнең малайлар? – дип сорыйлар хатыннар каршыларына очраган карттан. 

– Ә кая соң алар? – дип сорауга сорау белән җавап бирә карт. – Мин бит берсен генә күрәм.  

Инглиз теле белгән балалар да тормышта әллә нинди югары дәрәҗәләргә ирешерләр, бәлки. Әмма (шушы хикәядәге кебек) безнеке булырлар микән соң алар? Татарныкы булырлар микән? Белмим...