Бер таныш егетнең: «Өйләнешер өчен мәхәббәт кирәк түгел. Иң мөһиме, хөрмәт һәм бер-береңне аңлау. Яратып кына яшәп булмый», – дигәнен ишеткәч, сүзсез калып, йөзенә күтәрелеп карадым. «Ничек инде?! Яратмыйча яшәп буламыни инде?» – дип үрсәләндем башта. Аннары ирексездән: «Хөрмәт итсә, сүзне тыңласа, мине санласа, шул җитә микән әллә?» – дип уйлый башладым...