Күзләремне йомам. Өйдә тынлык. Ике балам тату гына дәрес әзерләп утыра. Сеңлесе белмәгәнне абыйсы әйтеп җибәрә, абыйсы сораганны сеңлесе китереп бирә. Дәресләрен тәмамлап, бергә уйнарга чыгып китәләр... Чырылдап кычкырган тавышка сискәнеп күзләремне ачам. Күңелемдәге идиллия шунда ук юкка чыга. Аһ, бу бит үзем күрергә теләгән хыялым гына булган. Нинди дуслык, нинди татулык?! Алар әнә тагын нидер бүлешә алмый чәкәләшә.
