Шәһәр чаганнары

Йолдызыбыз үзенең шигъри триптихына исемне дөрес куйган: әйе, шәһәр шагыйрәсе ул, шәһәрдә күргән дөнья, табигать…

Шигъри чаганнар. Кызыклы, сурәтле күзаллау! Ике авыл баласы — олуг тәнкыйтьче
һәм танылган шагыйрә тудырган Йолдыз — үзе дә шәһәр чаганы. Бездән аерылып торган, үзгә, әмма матур, эрудициясе, әдәби белеме сизелеп торган тансык иҗат. “Мәрхәбә!” — диик.

Рәдиф ГАТАШ.

Синең тәрәзәләр
күккә карый.
Иркә сабый булып
ярым үпкә белән
күккә.
Шыгыр-шыгыр
кыргый шәһәр чаганнарын,
шул чаганда көздән калган
таган барын
син белмисең.
Таган тактасына
гыйнвар кары
хәбәр ташый
синең хакта,
тәрәзәңә сеңгән
бармак эзең
октавалар буйлап
каттан катка
ашыга-оча...

Оча бирсен әйдә.
Исем китми генә
тәрәзәләр саныйм
астан өскә.
Дүрткә кадәр...

II
Яланаяк кына
әллә кая
кайту:
Алтай?
Кашан?
Сарай-Бату?
Чәрдәкләнгән асфальт аша.
әллә нәрсә эзләү:
йөз ел каза
тезләр канаганчы...
һаман Казан, Казан —
унберенче гасыр
әллә нидән качу:
җан үзәге — орчык
юкны эрләп борчый:
нәсел очы...
нәсел очы...
Гел чәй дә чәй,
хәтер — алма кагы:
— үткәннәрне оныт, балам,
киләчәкне сагын...
Туран җиле
кураларда
озын көйне
өзә-өзә:
күңел-котып —
бер хронотоп
Ләүх-әл-Мәхфүздә.
үз дә...
ләкин нидер җитми:
теле читме?
чиге тармы?
тамырыбыз
типтәрме?
армы?
әллә тагын...
Без —
асфальтка беркетелгән
кыргый шәһәр чаганнары.

III
Бу таң минсез
атмас төсле —
йөзле вольфрам яктысында
таң аттырам.
Ак торналар юлы сызам
пыскып янган йолдызлардан
язга таба.
Саба җиле,
илен танымыймы,
тайфун булып тәрәз кага:
— Кайтсын!
(Мең укылган сага —
кайсын алма...)
җил бер кылда
“Lieder” уйный,
һаман тынмый:
— Сагынырлык берни дә юк?
Чынмы?
җирдә тыз-быз —
кызык эзли,
мең үзгәрә:
инде менә бөреләрдә
парә-парә —
һәрбер сынга җил идарә,
ә аннары...
шау чәчәктә таң аттыра
шәһәр чаганнары.
Язның тыштан
тып-тын чагы,
мыштым чагы сагынуның —гел бер көйгә.
Күрше өйдә генә
яна кемдер:
яланкүңел йөреп
салкын тигән.