ХОТТАБЫЧ ӘБИ

Бу араларда Равилә дустым әллә нишләде. Эшен ташлады, өен ташлады, авылын ташлады. Көн саен «Ак бүре» спорт комплексына китә дә югала бу. Футболга ияләште. Үзе генә түгел, бөтен нәсел-нәсәбе, улы, килене, кызы, кияве, тагын җиде оныгы белән. Дөресрәге алты оныгы белән. Чөнки җиденче онык – Самир үзе туп тибә. Уйный торган командасында һөҗүмче санала ул. Равилә ханым, минем дустым, командаларның исемнәрен генә түгел, уенчыларын да әйтеп сөйләшә. Бер көнне гомумән дә тантана булды – 9 яшьлек Самир «дошман» капкасына гол керткән. Ул матчтагы бердәнбер гол аныкы –Равилә ханым оныгыныкы. Өйдәге шатлыкның чиге-чамасы юк инде. Бөтен кавемнәре белән сөенешәләр болар. Иртәгәсен икенче матчта Самир уйнаган команда капкасына җиде гол кергән булып чыкты. Траур!

– И балакайларым елашалар. Жәлләдем шуларны, – дип сөйли дустым. –Кичә теге җиңелгән команданы жәлләгән идем. Елый-елый кочаклашалар, кара-каршы команда малайлары куллар кысышкан булалар. Тәмам рәвешен китерәләр.

«Бала-чага уенында сиңа ни калган инде?» дигәнемә алган җавап кызык булганга күрә генә язам бу футбол уеннары турында. Ярый инде, нәселдән бер малай тормышындагы бу вакыйга олы гаиләне бер йодрыкка тупласын да ди. Соң җаваплы эшләре баштан ашкан дәү әнигә ни калган футбол кырында. Җитмәсә турнир көннәрендә соңарган җәйнең кояшы да чамасыз кыздырды. Дустым көне буена футбол артыннан йөргәннән соң кайта да егыла. «Бармый ярамый. Мин бит менә шушы сары шарфымны болгап, аларга ерактан ук көч биреп торам. Мине күргәч, алар рухланалар. Капкалар тарафына догаларымны җибәрәм. Ике капкага да җиңү телим.«Гол!» дип кычкырам. Чат Хоттабыч карт кебек өйрәтеп, куәт биреп торам.Хәзер инде мин матчка килмәсәм, малайлар даулаша башлыйлар икән: «Самир, кая дәү әниең? Килсен! Алайса без җиңеләбез», – дип. Уен кагыйдәләрен дә белеп бетердем. Талисманга әйләнгән сары шарфымны да бер дә калдырмыйм. Ярар, ашыгам, бүген соңгы уен. Безгә җиңәргә кирәк! Җиңелсәләр, юатасы да бар бит әле. Сау булып тор.»