«Мактанчык чыпчык»

Кап-кара күлмәк, башында кызыл яулык. Ул иренең туена барып, анда биергә көч таба һәм җиңеп кенә чыкмый, бөтен дөньяга таныла.

– Син бит өйдә генә утырасың, ничек инде ардым дип әйтә аласың! Иремнең бу сүзләренә кадәр ничектер түзеп килдем әле мин. Тирә-яктагы тавышларны түгел, ә үз уйларының гөрелтесен генә ишетеп, инерция буенча яшәдем дә яшәдем.

Ләкин агымсуны тыеп буламыни?! Ул үз юлын ала да, бернигә карамыйча ага бирә. Дәрес булмаса, тәнәфес бар. Камил белән Камилә хәзер тәнәфесне тыннары белән тартып алырдай булып көтәләр, тәнәфестән тәнәфескә яшиләр. Дәресләр тәмамлану белән магнит сыман бер-берсенә тартылалар...

– Тагын токмачмы? Җитмәсә, шундый юан-юан итеп кискәнсең. Аны соң азрак нәзегрәк итеп кисеп булмый идеме? Бүрәнә-бүрәнә бит.... Юк, улым, ашый алмыйм мин мондый ашны. Үзең беләсең, аш-суга бик талымлы мин... Кайнанам алдындагы ашлы тәлинкәне читкә этеп куйды.

– Гамбәр, син нәрсәгә елмаясың? Миңа елыйсым килә, ә син елмаясың, – диде Рәфидә иренә. – Менә син кызык икән, мин нәрсә өчен еларга тиеш соң әле монда? Ә ни өчен мин еларга тиеш икән, кызык? – Соң, Гамбәр, аңламыйсыңмы, аңларга теләмисеңме хәлебезне? – Юк, аңламыйм. Мин шатлыктан башканы күрмим монда, – диде ир.